Пятніца, 31 Сакавіка 2000

Сёньня

Як хутка бяжыць час! Ці даўно гаваркі старшыня парлямэнцкай камісіі па заканадаўстве Булахаў вучыў свайго крыху нехлямяжага сябру Лукашэнку палітычным манэрам, а пасля, у 1994 годзе, быў ці не галаўным маторам прэзідэнцкай кампаніі дырэктара саўгасу з Магілеўшчыны?

Потым ў камандзе пераможцаў пачаліся нейкія незразумелыя звады: ці то Булахаў аказаў пратэкцыю ня той фірме, ці то надта часта публічна заяўляў, што менавіта ён зрабіў з Лукашэнкі прэзыдэнта. Наш герой працягваў аказваць прэзыдэнту карысныя паслугі – напрыклад, арганізоўваў у парлямэнце прыняцьцё закону аб ўсталяваньні “вертыкалі”.

Але кар’ера Булахава пайшла на скон, і ў хуткім часе ён канчаткова “выпаў з уладнай цялежкі”. Пачаўся пэрыяд ягонай пэўнай апазыцыйнасьці: ўвесну 1995 года, яшчэ ў Вярхоўным Савеце 12 скліканьня, ён выступіў супраць лукашэнкавага рэфэрендуму. І пазьней, ажно да другога канстытуцыйнага рэфэрэндуму, у незалежных газэтах зьяўляліся артыкулы Булахава з крытыкай ягонага былога сябра. Але і гэтая актыўнасьць неяк паступова сьцішвалася.

Потым Булахаў наогул зьнік з палітыкі. Адвакацкай практыкай займацца яму забаранілі, але рабіць бізнэс дазволілі.

Сэнс рэдкіх артыкулаў Булахава, якія часам тады зьяўляліся ў прэсе, зводзіўся да таго, што Лукашэнка, зразумела, не падарунак, але палітык вялікай моцы, які таго і глядзі сядзе ў Крамлі. Свае пэрспэктывы наш герой таксама ацэньваў стрымана, напісаўшы неяк, што пад Менскам ў труне ляжыць палітык Булахаў. Але, як кажуць, ніколі не кажы “ніколі”. Булахаў вяртаецца ў палітыку.

Падаецца, што пасада, якую ён заняў – толькі старт новага вітку ягонае кар’еры. Вяртаньне Булахава – ёсьць часткай кампаніі кадравых зьменаў, якая пачалася з адстаўкі лукашэнкавага “заўхоза” Івана Ціцянкова. У гэтым працэсе ёсьць шмат апаратных, інтрыжных матываў, але, здаецца, есьць і сэнсавыя прычыны: ўлада шукае адказу на два новыя выклікі – выбары ў Беларусі, якія набліжаюцца, і зьмена ўлады ў Расеі. Ну а лава запасных ў Беларусі невялікая, да таго ж Булахаў зараз ўжо ведае, ад якіх крокаў і словаў трэба ўстрымлівацца, каб ўтрымацца пры ўладзе.

Тым больш, у пэўнай ступені ён падыходзіць для вырашэньня абедзвюх задачаў, якія паставіў перад беларускай ўладай час. Ён мае дастаткова шырокае кола знаёмстваў ў Расеі і, да таго ж, здольны прадукаваць ідэі па праблеме двухбаковых адносінаў, ў якіх ўлада мае зараз пэўную патрэбу. І пасаду ён атрымаў адпаведную – дзе СНД, там і Расея.

Што ж тычыцца выбараў, дык, сапраўды, да перамогі Лукашэнкі ў 1994 годзе Булахаў дачыненьне меў. Зараз ад яго патрабуецца менш мянціць языком на гэты конт і больш спрабаваць паўтарыць тагачасны посьпех.

На маё пытаньне, чаму ён пагадзіўся на прызначэньне паўнамоцным прадстаўніком у СНД, Дзьмітры Булахаў адказаў:

(Булахаў: ) “З асобаю прэзыдэнта гэта ніякім чынам не зьвязана. Ёсьць пэўны аб’ём працы, есьць участак працы, якую трэба рабіць. Вось і ўсё”.

(Карэспандэнт: ) “Вас на гэтую пасаду прызначаў Лукашэнка?”

(Булахаў: ) “Так, прызначаў прэзыдэнт, але гэтая пасада існуе незалежна ад прэзыдэнта”.

(Карэспандэнт: ) “А Вашае стаўленьне да яго зьмянілася ці не?”

(Булахаў: ) “Так, зразумела. Сёньня Лукашэнка – зусім іншы чалавек, чым той, якога я ведаў калісьці. Гэта – прэзыдэнт, палітык зь вялікай літары, гэта чалавек, які трымае ўладу і кантралюе сытуацыю ў рэспубліцы”.

Гаварыў Дзьмітры Булахаў, якога сёньня Лукашэнка прызначыў паўнамоцным прадстаўніком Беларусі ў статутных ворганах СНД.

Юры Дракахруст, Менск