Мне падаецца, што адпаведнік гэтаму слову да гэтаму паняцьцю можна знайсьці толькі на абшарах зьніклае краіны нязбытных "саветаў". Вядома ж, паўсюль скажуць "закацілася Сонца" ці некуды "закаціўся мяч", але закатваць у слоікі на зімовы схоў усялякае смакоцьце навучылася толькі "трудзяшчаеся" людзтва.

Ад сярэдзіны лета аж да глыбокае восені шпарка закатваюцца ў трохлітровікі ды меншыя іхныя браты гуркі, ягады, памідоры, грыбы ды салаты. Вясковыя хаты й гарадзкія кватэры ператвараюцца ў кансэрвавыя заводы, прапахлыя  кропам, смародавым лістом ды воцатам.

У гаспадыняў нарэшце на языку ня плёткі, а зацятая пахвальба ці шкадаваньне: "я сто літраў закатала", "а я ўсяго толькі сорак". І краю ня відно гэтаму літражу. Мужчыны служаць аўтаматамі па закручваньні слоікаў.

З вакна ў вакно перадаюцца рэцэпты, тэхналёгіі, перапазычаюцца блішчастыя накрыўкі ды прылады закатваньня.

Хітрыя майстры прыдумалі дзеля палёгкі й ашчаднасьці "раскатку", якая дзівосным чынам вяртае скарыстанае накрыўцы былую моц і трывушчасьць. Цяпер жывуць і слугуюць "крышкі" даўгавечна -- да іржавых дзіраў.

Здараецца, што закатачнае жыцьцё скаланаюць выбухі. Плады ірвуцца зь няволі, аднак гаспадары зноў і зноў нястомна закатваюць у слоікі пад шкло ўсё жывое -- навыперадкі. Быццам, закатаўшы рукавы, зацята закатваюць-хаваюць няспраўджаную мару пра волю. Пра тую нязнаную волю, пры якой кожны спаўняе сваю місію: вучоны ды мастак -- твораць, настаўнік -- навучае, доктар -- лякуе, а завадчанін -- кансэрвуе для ўсіх садавіну-гародніну...

Але тое... Тое -- жытка лайдакоў, а мы -- "трудзяшчыеся" -- дружна закатваем усё пад шаблонныя "крышкі".

Антаніна Хатэнка