|
Склад
Адметнае месца – склад. Кожны раз заходзячы туду, зьведваеш хваляваньне.
У прыцемку таямнічымі спарудамі вымалёўваюцца груды мяхоў і цьмяна-блізкія
пізанскія вежы ўбітых адно ў вадно вёдраў, ільсьняцца круглявыя бакі мэталёвых
бочак, тут жа над галавой вісяць хамуты, цюлькаюць вераб’і і ў паветры
пахне прэлай аўчынай і мышамі.
У склад завітваюць ня проста так, але з пэўнай мэтай, трымаючы
ў потнай руцэ паперку, паводле якой можна атрымаць патрэбную рэч. Загадчык
складу заўсёды бярэ гэтую паперку без задавальненьня. Ці то таму,
што яму шкада разьвітвацца з майном, ці то таму, што майно тое давядзецца
шукаць у бясконцых складскіх лябірынтах. І наведнік з тае прычыны
пачувае сябе ня надта ёмка.
І вось дзіва дзіўнае! Нас, беларусаў, ужо ня першы год на розныя галасы
запрашаюць увайвсьці ў склад Расейскай Фэдэрацыі. Склад той
дарэшты разрабаваны, але тое-сёе там засталося, і, убіўшыся туды, мы будзем
мець дасхочу дармавой нафты, газу ды іншых даброцьцяў.
Такім чынам складскія брамы рассунутыя шырокай плоймай, нібыта
пара з лазьні, вырываецца парахавы дым, і загадчык складу – сівы
ды прапіты дзядзька – трымае ў руцэ цяжкую завалу на знак таго, што выйсьці
са складу Расейскай Фэдэрацыі нам ужо не давядзецца.
Вінцэсь Мудроў
|
