|
Шлюб
У беларусаў можна шлюб узяць ці шлюбам пабрацца. Людзі
нашага краю ў шлюб уваходзяць, шлюб ладзяць, да шлюбу
ідуць ці, як пяецца ў колішняй песьні, – маладую дзеўчыну да шлюбу
вядуць.
Але ў нас ніколі ў шлюб не ўступаюць, як можна, прыкладам, уступіць
зьнянацку ў “законны брак” альбо яшчэ ў штосьці, больш непрыстойнае і брыдкае.
Ці ж не таму на беларускім вясельлі адным з лепшых тостаў было зычаньне
маладым, каб іхны шлюб ніколі не ператварыўся ў брак.
Дарэчы, як не спрабую перакласьці па-беларуску расейскія “узы брака”,
выходзіць зусім невясёлае – шлюбныя путы.
Бываюць шлюбы паводле каханьня ці паводле разьліку, бываюць таемныя,
фіктыўныя ці авантурныя – безь мяне мяне жанілі. Бываюць шлюбы ўзаемна
жаданыя і шчасьлівыя, няшчасныя, прымусовыя, няроўныя і, нават, трагічныя.
Кшталтам таго, што гвалтам навязваюць чужыя аблуды сваты нашай маладой
цнатлівай нявесьце-Беларусі зь перастарэлым ды невылечна-распусным і хранічна-нецьвярозым
суседам-жаніхом, які даўно ні на што ўжо ня варты са сваім шматлікім пярэстым
гарэмам, але ж да чужога і маладзейшага ўсё яшчэ агідна ласы.
І калі даць веры, што шлюбы вершацца на нябёсах, дык крый нас
Божа ад гэткага шлюбу, за якім ужо і не хаваючыся паўстае бессаромна-пажадлівае
мурло суседзкага брака, ад якога, як ведама, калі і нараджаецца нехта,
дык адно нямоглыя і недаўгавечныя байструкі.
Рыгор Сітніца
|
