Халоднае, сьвежае, неразбаўленае, густое, бурштынавае, бочкавое, пеннае - памятаеце рэкляму: пейце піва пеннае!

Што добра пад піва?  Cушаны лешчык, cалёны абаранак,  вараныя ракі, сяброўская гутарка пра ўсё на сьвеце.

Піва прыдатнае для ацэнак: зь  ім піва ня зварыш -  не дагаворысься, не  паразумеесься.  А вось выправіцца "да Абрама на піва" значыць - да праайцоў, на той сьвет.  Хоць на тым сьвеце, паводле наяўных зьвестак, піва няма - там амброзія (тым, хто заслужыў).  У Бібліі піва ня згадваецца ані разу, хоць у Чэхіі можна купіць куфаль з тэкстам піўнога варыянту малітвы Ойча наш.

Піўніцай на пачатку ХХ стагодзьдзя ў Беларусі называлі  адмысловы склеп для захоўваньня піва, квасу, малака, агародніны; піўніцы былі драўляныя і мураваныя.  Піва з піўніцы, пэўна, смачнейшае, чымся зь сёньняшняй жалезнай лядоўні.

Бровары - даўняя прыкмета беларускіх мястэчак.  Неяк адзін слуцкі патрыёт хваліўся: раней казалі «піва няма, толькі слуцкае», а цяпер - наадварот.  Піва ня ёсьць нацыянальным  напоем для беларусаў, як для чэхаў ці баварцаў, дзе вараць  тысячы гатункаў і выпіваюць сотні літраў за год, наладжваюць піўныя сьвяты ды піўныя путчы.  Але ў Беларусі апошнім часам піва становіцца прадметам нацыянальнай гордасьці: наша піва - лепшае за расейскае, смачнейшае за польскае, таньнейшае за літоўскае.

Піва - паказчык таго, што ўсё ў парадку, паціху, як цяпер кажуць - нармалёва.

Хадзем на піва!

Аляксандар Лукашук