Падарожжа — слова кніжнае.  Звычайна ніхто з нас, ні з нашых блізкіх і знаёмых у падарожжы не бывае.  Звычайна мы ходзім на прагулянкі, у вандроўкі, езьдзім у паездкі, туры, ваяжы — але не ў падарожжы.  У падарожжы людзі выпраўляліся даўней — для гэткіх людзей Скарына некалі выдаў «Малую Падарожную Кніжку».

Прамовіўшы слова падарожжа, мы надаем апавяданьню спэцыфічны сэнс - таемны, містычны, іранічны, паэтычны.  Часта гэтак называюцца кнігі: «Падарожжа ў ХІХ стагодзьдзе» Адама Мальдзіса - пра пошукі разгубленага ў мінуўшчыне беларускага сусьвету.  «Падарожжа на новую зямлю» Міхася Зарэцкага 1929 году - пра пошукі прымроенай Беларусі, якой яна магла б быць, калі б пайшла несавецкім шляхам.

Падарожжа этымалягічна - гэта стан быцьця ў дарозе.  Найбліжэй яно стаіць да польскага podroz, на манер якога, пэўна, і было ўтворанае.  І яшчэ падарожжа - знак супольнага руху - з тымі, каму з табой па дарозе.  І тут мабыць закладзеная найглыбейшая беларуская сымболіка гэтага слова.  Беларускае Падарожжа - гэта бясконцыя пошукі самых сябе ў прасторы й часе, бясконцы шлях да сваёй сутнасьці.

Сяргей Шупа