На Нямізе снапы сьцеляць галовамі,
Малоцяць цапамі сталёвымі,
На таку жыцьцё кладуць,
Веюць душу ад цела…

Стагодзьдзямі Няміга была сымбалем трагедыі.  Паўзабыты боль шматвяковай менскай гісторыі, падземная рака (якую, як Стыкс, ня бачыў ніхто з сучасьнікаў), дарога сьмерці – так адгукаецца ў нашых душах слова Няміга.

Напоеныя крывёю воды Нямігі стагодзьдзямі дыхалі пякельным смуродам, плодзячы немачы й хваробы.  Людзі спрабавалі зь ёю ваяваць.  Яе – яшчэ сто гадоў таму - здушылі ў трубах, яе засыпалі, забрукавалі, залілі асфальтам, забудавалі бэтоннымі спарудамі.  Аднак яна працягвае жыць – у цемры, у падзем’і, у іншасьвеце.  Яе нельга зваяваць, як нельга зваяваць Сьмерць.

На полі, колішнім замчышчы, на падмурках першай менскай царквы было наладжанае шумлівае гульбішча, без агледзінаў нават на царкоўнае сьвята, калі людзі замест таго каб супакоіцца ў душы спакушаліся на танныя весялосьці.

Праз тысячу гадоў, на закаце ХХ стагодзьдзя Няміга зноў сабрала крывавае жніво.

Сяргей Шупа