У адрозьненьне ад майстэрні, майстроўня напоўненая выразна паэтычным, узвышаным зьместам.  Яна - ня месца, дзе працуе майстра, яна - цэх майстроў, яна - творчае атэлье, у якім калі й забіваюць цьвікі, то цьвікі гэтыя - нематэрыяльныя.

Майстроўня, зафіксаваная ці ня ўсімі слоўнікамі пачатку стагодзьдзя, на канец савецкай эпохі была цалкам выціснутая майстэрняй.  Да пачатку 80-ых гадоў ейнае йснаваньне трымалася хіба толькі на эміграцыйных выданьнях.  Новае жыцьцё слову надаў паўлегальны студэнцкі рух у справе адраджэньня Беларушчыны.  Якраз легальная частка руху і была аб'яднаная ў «Беларускую Сьпеўна-Драматычную Майстроўню», якая ладзіла фальклёрныя сьвяты, вяла асьветніцкую працу.

Гонар адраджэньня слова майстроўня належыць тагачаснай студэнтцы філфаку БДУ Ірыне Крук, якая знайшла гэтае слова ў «Беларускай Драматычнай Майстроўні» - аматарскай тэатральнай студыі, што йснавала ў Вільні ад 1922 да 1925 году, папулярызавала нацыянальную тэатральную культуру ды спыніла сваё йснаваньне ў выніку рэпрэсіяў з боку польскіх уладаў, а таксама праз матэрыяльныя цяжкасьці.  Сярод кіраўнікоў віленскай майстроўні - імёны Арсеня Канчэўскага і Леапольда Родзевіча.

Майстроўня 80-ых таксама зазнала на сабе перасьлед, цяпер ужо савецкіх уладаў, якія нават у самім слове майстроўня бачылі прыкметы нядобранадзейнасьці.  У адрозьненьне ад «добранадзейнай» майстэрні, майстроўня, дзякуючы нязвыкламу суфіксу -оў, рабілася падазронай - больш беларускай.

Сяржук Сокалаў-Воюш