«Еду на курорт», «быў на курорце» — гэтыя словы рэдка каму за савецкім часам удавалася вымавіць без інтанацыяў гродасьці за сябе і нейкай асаблівай значнасьці, хоць бы ва ўласных вачах.

Слова гэтае нямецкага паходжаньня (Kurort літаральна азначае «месца лячэньня»).

Да паездкі на курорт рыхтаваліся, як да вясельля — пасьлядоўна і цэлы год.  Зьбіралі грошы, шыкавалі строі «на выхад» — каб было ў чым прайсьціся ўвечары на набярэжнай — сябе паказаць, на іншых паўзірацца.  Каб усё было ня горш, як гаворыцца, чым у людзей.  Пры словах Ялта, Сочы альбо Алушта мроілася бестурботнае таварыства курортнікаў-хаўрусьнікаў, ласкавае, бясконцае мора, бясхмарнае неба, пальмы, мноства смачнага таннага віна, экзатычная садавіна.  Ну і, зразумела, шпаркія і салодкія заляцаньні, пацалункі пад месяцам і любосныя перамогі.  Бяз бою...

А пад канец — абмен адрасамі, абяцанкі пісаць і расстаньні бязь сьлёзаў і ўзаемных папрокаў.

Курортнікі дзяліліся на так званых «арганізаваных» — тых, хто прыехаў, часьцей за ўсё, на пуцёўку ад прафкаму — і на «дзікусаў».  Арганізаваныя жылі ў санаторыях альбо пансіянатах — старанна наведвалі розныя водныя альбо гразевыя працэдуры, карацей — папраўлялі, як кажуць, здароўе.  «Дзікусамі» называлі тых, хто здымаў за рубель-паўтара на суткі ложак дзе-небудзь у альтанцы, павеці альбо нават на паддашку.  А то й непадалёк ад прыбіральні.  Такі курортнік выстойваў даўжэзныя чэргі ў сталоўку па сумна вядомыя катлеты з макаронамі, якія ні выглядам ні смакам не нагадвалі ні першага ні другога, але на жыцьцё не наракаў.  Ён жа быў «на курорце»!  Вось толькі раз-пораз тачыў «дзікуса» чарвяк непакою — як «дастаць» (хоць бы зь пераплатай) білет на зваротны шлях і на час патрапіць дадому.  Заводзілі карысныя знаёмствы, шукалі «блат»... і знаходзілі.

Успамін пра наведаньне курорту нярэдка заставаўся адным з самых моцных уражаньняў усяго жыцьця, у адным шэрагу зь першым каханьнем, службай у войску альбо, безь перабольшаньня, зь вяртаньнем з фронту.  «Вось калі я быў на курорце...», — пачынаў часьцяком мой цесьць-вэтэран знаёмую ўсім нам распавяданку-хвальбу, як яму, інваліду вайны, аднойчы далі «гарашчую» — гэта значыць нікім своечасова не набытую пуцёўку на курорт...  Далі, між іншым, бясплатна...

Даніл Альпяровіч