Крытыка бюракратаў – гэта была любімая  нажыўка, заўсёды пасьпяховы ход дзяржавы,  выкарыстаныя для таго, каб народ менш зьвяртаў увагу на ўладу. Думаючы, што доступ да яе бароніць малапрабіўная бюракратыя. Згадайма, як Ільліч – найвышэйшы службовец рэвалюцыйнай эпохі – заклікаў – бі бюракрата, вырывай яго як зельле ці нават пустазельле. Сатырычныя часопісы савецкай эпохі спрэс былі перапоўненыя карыкатурамі на бюракрата – таўсты дзядзька, за абавязкова чырвонымі шчокамі якога не відаць праўды вачэй, а пуза якога ня можа схаваць ніякі стол.  Зьневажальная ацэнка бюракратыі – мэханізма  жыцьця  дзяржавы – была даміноўнай у савецкія часы.  Бюракрат абазначае, паводле гісторыка беларускай мовы Булыкі, службовую асобу, якая пры выкананьні сваіх абавязкаў асноўнае значэньне надае форме, а ня сутнасьці справы.

У Беларусі бюракратаў заўсёды бязьлітасна выкрывалі. Вельмі   шчыравалі тут літаратары -  і  Андрэй Мрый,  і Якуб Колас,  і Аляксей Карпюк. Аднак клясыкам стаў Пімен Панчанка, які  ў “Паэме сораму і гневу” найбольш жорстка выказаўся як раз  пра  бюракратычную сыстэму:

Няхай агнём бязьлітасным гарыць
Сьвет бюракратаў, махляроў і гадаў.

Вольга Караткевіч