|
 |
 31 Сьнежня 2001
| |
| ЯК СУСТРАКАЮЦЬ НОВЫ ГОД БЕЛАРУСКІЯ ВЯСКОЎЦЫ? |
|
Нягледзячы на тое, што надыходячы Новы год зьяўляецца годам Каня — самым што ні ёсьць сялянскім сымбалем, далёка ня ўсе беларускія вяскоўцы маюць магчымасьць адзначыць сьвята як належыць.
|
|
|
|
| Казімер Яноўскі, Гомель |
|
|
Вёска Пакалюбічы знаходзіцца недалёка ад абласнога цэнтру па шляху на Ветку. Сёньня пасьля абеду ў сельскай краме было даволі ажыўлена. Утварылася нават невялікая чарга — чалавек зь дзесяці. Людзі заходзяць і выходзяць, бразгаюць мэталічныя дзьверы. Трашчыць старога ўзору касавы апарат.
Вяскоўцы ў краме робяць перадсьвяточныя пакупкі. Аднак купляюць у асноўным, як і ў звычайныя дні, хлеб і батоны, яшчэ — гарэлку, зрэдку каўбасу “Асобая” за 5 тысяч 432 рублі.
Акурат перад тым, як я зайшоў у краму, пэнсіянэрка Марыя Атрошчанка (дарэчы, маці шасьцёх сыноў) купіла два боханы чорнага хлеба і батон. Мы разгаварыліся.
(Карэспандэнт: ) “Вы вось хлеб купілі, батон. Чаго яшчэ хочаце?”
(Атрошчанка: ) “Катлет, галубцоў нарабіла. Рыбкі купіла, каўбаскі, сыра. Астатняе сваё: грыбкі, памідорчыкі, агурочкі — вось і ўсё”.
(Карэспандэнт: ) “І як звычайна сьвяткуеце?”
(Атрошчанка: ) “Мы садзімся зь дзедам гадзін у адзінаццаць вечара. Усё ставім на стол. Найперш за стары год па чарачцы вып’ем. А потым, калі прэзыдэнты выступяць, у Новым годзе па чарачцы возьмем яшчэ. З гадзіну паседзімо, пасьля зьбіраюцца ўсе дзеці. Яны амаль усе ў Пакалюбічах. Зноў накрываем стол. Усё цёплае, харошае”.
(Карэспандэнт: ) “А чаму вы кажаце: “прэзыдэнты?” Хіба ж іх у нас два?”
(Атрошчанка: ) “Віншуе ж і расейскі, і беларускі. Канечне, два. Мой дзед расеец, ён слухае Расею. Я беларуска — слухаю беларускага прэзыдэнта”, — кажа жыхарка Пакалюбічаў спадарыня Атрошчанка.
Праўда, ня ўсе жыхары Гомельскага раёну могуць паслухаць віншаваньні кіраўніка дзяржавы з Новым годам. Вось што распавяла мне сёньня былая даярка, а зараз пэнсіянэрка зь вёскі Кантакузаўка Любоў Грышачкіна:
(Грышачкіна: ) “Радыё ў нас не гаворыць. За радыё плацім, але яно дзень ці два пагаворыць — і маўчыць. Так мы і жывём”.
(Карэспандэнт: ) “Дык вы не пачуеце нават навагодняга віншаваньня кіраўніка дзяржавы?”
(Грышачкіна: ) “Мы не пачуем”, — кажа былая даярка.
Новы год спадарыня Грышачкіна адзначыць са сваім мужам-пэнсіянэрам даволі проста.
(Грышачкіна: ) “Ну як будзем? Вып’ем, закусім і песьні запяем”, — кажа Любоў Грышачкіна.
Аднак вернемся ў Пакалюбічы. У краме я запісаў гутарку яшчэ з адной немаладой пакупніцай.
(Пакупніца: ) “Я Кацярына Емяльянаўна, — назвалася суразмоўніца. — Новы год абавязкова адзначым, удваіх зь дзедам. Дачка побач, але ў яе свая сям’я”.
(Карэспандэнт: ) “А што вы хочаце набыць у краме да навагодняга стала?”
(Пакупніца: ) “Хлеб!”
(Карэспандэнт: ) “А каўбасу?”
(Пакупніца: ) “Не, не атрымала пэнсію. Яшчэ дзеці ў мяне ў Жодзіна жывуць. Хацела падарунак ім даслаць — не атрымалася. Пасьля Новага году пэнсія будзе, можа, што-небудзь адпраўлю”, — кажа Кацярына Емяльянаўна.
На невялічкай плошчы перад сельскай крамай гандлюе з часовай палаткі цукеркамі ды мандарынамі прадпрымальніца Сьвятлана. Цікаўлюся, а як часта перад Новым годам купляюць ласункі сваім дзецям пакалюбіцкія жыхары?
(Прадпрымальніца Сьвятлана: ) “Пры нашым жыцьці цукеркі ўжо кусаюцца. “Аэрафлоцкія”, напрыклад, у дзяржаўнай краме каштуюць 7500 рублёў, у нас — на 2 тысячы таней. Людзі ідуць да нас, бо купіць цукеркі ў дзяржаўнай краме вяскоўцам практычна немагчыма. Прыходзяць і размахваюць рукамі — вельмі дорага, і вясковыя дзеці застаюцца часцей за ўсё на Новы год без цукерак”.
Як высьветлілася, толькі ў мінулую суботу ў Пакалюбічах калгас імя Леніна выдаў вяскоўцам невялікі заробок за верасень і кастрычнік.
|
|
|
|
 |
|
|
