У футболе – Рэнэсанс?
Юбілей “Прессболу”
(эфір 30 Ліпеня 2000)
Сёньня ў праграме:
Ці надыходзіць нарэшце час рэнэсансу беларускага футболу,
тысячны нумар самае папулярнае спартовае газэты краіны.
Праграму вядзе Віталь Цыганкоў.
(Цыганкоў: ) “На гэтым тыдні ўвага заўзятараў была прыцягнутая да беларускага
футболу. Тут адбылося некалькі падзеяў, і перш за ўсё – дэбют Эдуарда Малафеева
ў рангу галоўнага трэнэра нацыянальнае зборнай. У сераду на менскім стадыёне
“Дынама” адбыўся таварыскі трэніровачны матч паміж зборнымі клюбаў Беларусі.
Пасьля гульні Малафееў адказваў на пытаньні 8-тысячнай аўдыторыі заўзятараў.
Прыём, які наладзілі трэнэру аматары футболу, а таксама агульны настрой
беларускае спартовае грамадзкасьці паказваюць, што ў Беларусі зноў паўсталі
надзеі на адраджэньне нацыянальнага футболу.
Наколькі апраўданыя такія чаканьні? Пра гэта мы разважаем са спартовым
журналістам Сяргеям Аляхновічам…”
(Аляхновіч: ) “Я думаю, што сьпяшацца і быць вельмі аптымістычнымі пакуль-што
ранавата, хаця пэўная нагода для аптымізму, безумоўна, ёсьць. Па-першае,
да нас зноў вярнуўся Эдуард Васільевіч Малафееў – каваль “золата” менскага
“Дынама” 1982 году. На мой погляд, менавіта такога настаўніка зборнай і
не хапала. Чалавека з такім фанатычным імпэтам, чалавека, які можа запаліць
футбалістаў, укласьці ў іх душы ідэю. Эдуард Васільевіч за што не бярэцца
– усё ў яго неяк добра складваецца. Дасьць Бог, так будзе і з нашай зборнай,
бо мы, па вялікаму рахунку, ужо зачакаліся нашых перамогаў”.
(Цыганкоў: ) “Можа, паспрабуем патлумачыць гэты фэномэн Малафеева? Відавочна,
што сёньня ў тактыцы футбола нічога новага не прыдумаеш, і тут напэўна,
ягоную таямніцу, ягоныя посьпехі можна тлумачыць, перш за ўсё, асаблівым
псыхалягічным падыходам да гульні, а ня нейкім надзвычайным трэнэрскім
майстэрствам?”
(Аляхновіч: ) “Вы, безумоўна, маеце рацыю, Віталь. Так яно і ёсьць.
Эдуард Васільевіч, як ніякі іншы чалавек, можа запаліць хлапцоў і для яго
словы “патрыятызм”, “радзіма” – гэта не пусты гук. У Бароўскага й Вергіенкі
не было вось такога шчыльнага кантакту з гульцамі…”
(Цыганкоў: ) “І аўтарытэту?”
(Аляхновіч: ) “І, мабыць, аўтарытэту”.
(Цыганкоў: ) “Мы столькі ўжо выдалі завочных камплімэнтаў Малафееву,
што здаецца, варта спыніцца й нагадаць, што цудаў не бывае. Як, на Вашую
думку, можна ацаніць выказваньне Малафеева на сустэчы з заўзятарамі, дзе
трэнэр заявіў, што задача для беларускай зборнай – выйсьці ў фінальную
частку чэмпіянату сьвету. Нагадаю, што для гэтага трэба заняць першае або
другое месца ў адборнай групе. Наколькі рэальная такая задача для нацыянальнай
зборнай?”
(Аляхновіч: ) “Цяжка сказаць. Мы ведаем Эдуарда Васільевіча як чалавека-максімаліста,
які ставіць перад сабой самыя высокія мэты, самыя высокія задачы. На мой
погляд, гэтая ацэнка Эдуарда Васільевіча трохі завышаная. Я хачу зрабіць
такі прагноз: першымі стануць украінцы, другімі, нажаль, нарвэгі. І калі
мы, Беларусь, можам быць вышэйшымі за Ўэльс, Армэнію і Польшчу, я думаю,
што гэта будзе вялікім посьпехам для нашага футболу. Асабліва, ўзгадваючы
тое, што ў афіцыйных гульнях мы не перамагалі ўжо больш чым за паўтары
гады”.
(Цыганкоў: ) “Малафееў таксама заявіў, што адным зь ягоных прыярытэтаў
заўсёды будзе фармаваньне каманды з футбалістаў, якія выступаюць у Беларусі.
Што з гэтага пункту гледжаньня паказала гульня двух зборных клюбаў, дзе
якраз выступалі футбалісты з чэмпіянату Беларусі? Ці могуць яны скласьці
рэальную канкурэнцыю легіянэрам, якія гуляюць у вядучых украінскіх і расейскіх
клюбах?”
(Аляхновіч: ) “Не. На мой погляд, такога быць ня можа і, Эдуард Васільевіч,
я думаю, сам разумее, што гэта ня так, што лепшыя кадры, лепшыя нашыя футбалісты
гуляюць за межамі Беларусі. Добра будзе калі два-тры чалавекі могуць скласьці
нейкую канкурэнцыю легіянэрам”.
(Цыганкоў: ) “І на завяршэньне размовы зьвернемся да стану беларускага
клюбнага футболу. У мінулым годзе беларускія каманды прайгралі ў эўрапейскіх
кубках усё, што можна і з разгромным лікам. У гэтым годзе, напрыклад, БАТЭ
прайшло адну стадыю і ў сераду ўдала згуляла ўнічыю ў Швэцыі. Ці можна
сказаць, што беларускі клюбны футбол ужо пераадолеў ніжэйшую стадыю падзеньня
і паціху пачынае караскацца ўгару?”
(Аляхновіч: ) “Так. Я думаю, што матчы БАТЭ і нават “Дняпра–Трансмаша”
(нягледзячы на тое, што “Дняпро” ў кубке УЕФА “Інтэртота” прагуляў у другім
раўндзе чэскаму “Хмелю”, але, у першым, нагадаем – яны двойчы абгулялі
даволі моцную каманду з Даніі “Сількеборг”) паказваюць, што беларускія
клюбы пачалі паціху падымацца да верху. Наш журналіст, які прысутнічаў
у Швэцыі, так і сказаў, што ў параўнаньні з матчам у Армэніі, БАТЭ гуляла
нават лепш, і калі мы зараз добра згуляем дома з “Гэльсынгборгам”, дык
усіх заўзятараў Беларусі чакае вельмі цікавая сустрэча з такім славутым,
знакамітым клюбам, як міланскі “Інтэр”.
* * *
(Цыганкоў: ) “1 жніўня пабачыць сьвет тысячны нумар, бадай, самае папулярнае
беларускае спартовае газэты “Прессбол”. З гэтае нагоды “Заўзятар” вырашыў
сустрэцца з намесьнікам галоўнага рэдактара “Прессболу” Сяргеем Новікавым.
Дарэчы, напачатку наступнага году калектыў рэдакцыі адзначыць яшчэ й 10-гадовы
юбілей.
Распавядае Ігар Карней…”
(Карней: ) “10 год таму зьяўленьне прынцыпова новага паводле якасьці
падачы матэрыялаў штотыднёвіка было ўспрынятае “на ўра”. Прычым, рэдкі
выпадак, – і чытачамі, і крытыкамі. Час паказаў, што першапачатковы разьлік
спраўдзіўся: да свайго юбілею, на думку многіх, “Прессбол” прыйшоў амаль
у безальтэрнатыўнай прасторы. Хаця Сяргей Новікаў і спрабуе зрабіць рэвэранс
у бок канкурэнтаў…”
(Новікаў: ) “Тое, што мы сёньня дзейнічаем як бы ў безальтэрнатыўным
полі… – я з гэтым 100-адсоткава не пагаджуся. “Прессбол” трымаецца на традыцыях.
Тыя людзі, якія яго стваралі – значная частка – засталіся ў рэдакцыі. І
на іх яна трымаецца ўсе гэтыя амаль 10 гадоў. І гэты ўзровень, відаць,
задае ўсё ж такі гэта група лідэраў, якая за сабой цягне іншых. У іншых
выданьняў такіх прафэсіяналаў на чале рэдакцыі няма”.
(Карней: ) “Сёньня сумарны наклад “Прессболу” шмат перавышае наклады
ўсіх спартовых выданьняў, якія распаўсюджваюцца ў Беларусі. Гэта чарговы
раз сьведчыць, што заўзятары па-ранейшаму давяраюць некалі выбранай інфармацыйнай
крыніцы. Між іншым, год таму сярод абываталяў хадзіла чутка пра тое, што,
так бы мовіць, “дзякуючы” “Прессболу” ў Беларусі гэтак і ня здолеў разгарнуцца
папулярны і аўтарытэтны расейскі “Спорт-экспресс”. Вось што на гэты конт
мяркуе Сяргей Новікаў…”
(Новікаў: ) “Мы ані ў якім сэнсе не ўплывалі на сытуацыю разьвіцьця
“Спорт-экспрессу” і ягонага беларускага дадатку. Мы проста працягвалі рабіць
сваю справу. І мне здаецца, што тут проста вынікі чыстае канкурэнцыі. Ім
было цяжка працаваць на ўзроўні, які быў зададзены намі, у тым, што тычыцца
беларускае тэматыкі”.
(Карней: ) “Апошнія гады прайшлі для кіраўніцтва газэты ў даволі жорсткім
рэжыме. Паміж творчым працэсам адбываліся гучныя высьвятленьні адносінаў
са спартовымі чыноўнікамі, у тым ліку і ў судовым парадку. Незгаворлівасьць
рэдактара Ўладзімера Беражкова і ягонай каманды з чыноўнікамі прывяла да
таго, што журналісты “Прессболу” сталі ў літаральным сэнсе пэрсонамі нон-грата
пад час міжнародных спаборніцтваў. Літаральна да нядаўняга часу не было
зразумела, ці будзе “Прессбол” удзельнічаць на Сіднэйскай Алімпіядзе…”
(Новікаў: ) “На сёньня справа выглядае так, што “Прессболу” знойдзецца
месца. Што тычыцца ранейшых падзеяў, дык, магчыма, гэта і нават паспрыяла
нам, бо ўсё роўна на ўсіх гэтых матчах мы пабывалі. Але гэта ў пэўным сэнсе
і разьвязала нам рукі, і гэтым самым мы ўзмацнілі наш аўтарытэт. Усе зразумелі,
што з намі моваю дыктату размаўляць сабе даражэй. Зараз нібыта алімпійская
пэрспэктыва перад намі адчыненая, хаця яшчэ да верасьня справы могуць пайсьці
ў непрадказальным кірунку”.
(Карней: ) “Разыходжаньні ў поглядах са спартовымі кіраўнікамі прыклеілі
да газэты пячатку апазыцыйнасьці. Ці сапраўды гэта так? Ці можна ў дачыненьні
да “Прессболу” выкарыстаць выраз: усё дзеля заўзятараў, але за кошт чыноўнікаў?
Адказвае Сяргей Новікаў…”
(Новікаў: ) “Проста так атрымоўваецца, што калі мы прытрымліваемся гэтак
званае тэорыі “малых справаў”, мы ўвесь час сутыкаемся з прадстаўнікамі
ўлады – у першую чаргу, спартовай, але іншым часам, супрацьстаяньне йдзе
вышэй. Толькі ў гэтым сэнсе мы “апазыцыянэры”, і ў сваёй “апазыцыйнасьці”,
безумоўна, у першую чаргу мы ставім сабе на пазыцыю не таго, хто з гэтага
спорту, як кажуць корміцца, і нават не на пазыцыю спартоўца, а на пазыцыю,
як вы слушна сказалі, людзей, якія гэты спорт глядзяць”.
(Карней: ) “Прыклееная апазыцыйнасьць тым часам робіць свой плён. Яшчэ
год таму Сяргей Новікаў часта зьяўляўся ў тэлевізійных эфірах, камэнтуючы
матчы футбольных ды гандбольных першынстваў. Сёньня пачуць Новікава ў эфіры
немагчыма. Чаму? –пытаньне да апальнага камэнтатара”.
(Новікаў: ) “Пасьля таго, як разгарнуліся канфлікты зь Фёдаравым (міністар
авіяцыі, старшыня Беларускае Фэдэрацыі футболу. – “Заўзятар”), зьніклі
прапановы – я на няштатнай аснове працаваў. Але пасьля апошніх прызначэньняў
на пасады кіраўніцтва Нацыянальнае тэлерадыёкампаніі, я ня бачу магчымасьці
супрацоўнічаць зь беларускай тэлевізіяй. Гэта мая пазыцыя як грамадзяніна”.
(Карней: ) “Сяргей Новікаў між іншым лічыць, што работы яму хапае і
без таго: “Прессбол” мае намер працаваць у яшчэ больш жорсткім рэжыме…”
(Цыганкоў: ) ““Заўзятару” застаецца толькі павіншаваць калектыў рэдакцыі
з плённай працаю і пажадаць як мага даўжэй заставацца ў авангардзе беларускае
спартовае прэсы”.
Віталь Цыганкоў, Менск
|
