Аўтар і вядучы Аляксандар Лукашук

Піша наш сталы слухач з Магілева:

«Вы мне прабачце, што я не называю свайго прозьвішча, вы ж ведаеце, у якой дзяржаве мы жывем.  Тут законы пішуцца для Захаду, а мы жывем паводле ўказаў нашага фюрэра».

Так пачынаецца гэты ліст – і ня ён адзін. Многія з тых, хто піша на Свабоду, не пазначаюць свайго прозьвішча й адрасу.  Мы можам адно здагадвацца, колькі нашых слухачоў увогуле ня пішуць, ня йдуць на пошту і не апускаюць свае лісты ў скрынкі – паводле  тае самае прычыны, на якую спасылаецца слухач з Магілеву: «пазначаць свае каардынаты зараз небясьпечна».

Піша яшчэ адзін наш "штодзённы" слухач, як ён сябе называе:

«Я стары.  У свой час падлеткам хаваўся разам з маці ад фашыстаў у лесе.  Добра ведаю, што такое страх.  Таму толькі ЯВК» – так, ініцыяламі, падпісаны ліст, у якім выказваюцца заўвагі й пажаданньні на адрас нашай праграмы.  Гэты слухач зь Віцебску (калі меркаваць паводле паштовага штэмпелю) раіць нам «спусьціцца бліжэй да зямлі й да людзей.  Я маю на ўвазе ў першую чаргу мову і ўжываньне занадта мудрагелістых словаў».

Прыкладаў наш слухач, на жаль, не прыводзіць – магчыма, сапраўды, тэрміны кшталту «імпічмэнт» ці «экстрадыцыя» гучаць у праграмах занадта часта.  Экстрадыцыя – выдача праваахоўным органам замежнай краіны чалавека з тэрыторыі сваёй краіны.  Такой выдачы, напрыклад, патрабуе цяпер гішпанскі суд ад Вялікабрытаніі – гаворка пра справу Аўгуста ПІначэта.

Чытаю радкі зь ліста з Магілева:

«Я хачу выказаць свой пратэст з нагоды суду над Аўгустам Піначэтам.  У гэтым чалавеку я і шмат хто бачылі змагара за стаўпы дэмакратыі, за нармальныя чалавечыя каштоўнасьці.  А яго зьбіраюцца судзіць за тое, што ён зьнішчыў нейкія дзве-тры тысячы ашалелых чырвоных ваўкоў.  Калі б гэтыя чырвоныя ваўкі прыйшлі да ўлады, дык крыві чылійскага народу пралілося б куды болей.  Гэта сьвяты чалавек.  Яго ў народзе будуць заўсёды памятаць як змагара з камунізмам. Ён адзіны тады ўсьвядоміў, чым пагражае чылійскаму народу прыход да ўлады чырвонай мафіі.  Увесь Захад сядзеў ціхенька і маўчаў, адзіны Аўгуста Піначэт вёў тады змаганьне.  А цяпер, бач ты, раптам знайшліся змагары за дэмакратыю.  Дзе тады была палата лордаў?  Я тады ня чуў ейнага голасу.  Яна маўчала».

Слухач з Магілева, які выказвае свой погляд на справу з затрыманьнем генэрала Піначэта, упікае палату лордаў у  немаральным падыходзе.  Адклаўшы гэты ліст у бок адзначу, што прад'яўляць маральныя патрабаваньні арганізацыі – любой арганізацыі, ад рэлігійнай, напрыклад царквы, да прафэсійнай, кшталту парлямэнту – няўдзячная справа.  Чалавек існуе ў сфэры маралі, ад чалавека можна і трэба патрабаваць маральнасьці; ад групы – наўрад ці.  У маральным сэнсе пяць чалавек слабейшыя за аднаго. Любая арганізацыя апэруе і карыстаецца іншымі катэгорыямі – на жаль.  Нагадаю слухачам, што палата лордаў цяпер пераглядае сваю пастанову ў справе выдачы Піначэта.

Працягнем чытаць ліст з Магілева:

«Піначэт вёў барацьбу з чырвонай мафіяй іхнымі мэтадамі. Яны ў Расеі і іншых краінах сьвету, дзе былі іх рэжымы, змагаліся з народам усімі даступнымі ім спосабамі.  Чырвоныя фашысты ў адным СССР з 1917 па 1991 зьнішчылі свайго народу каля 60 млн. чалавек.  Вы паглядзіце, што адбываецца там, дзе пабывалі камуна-фашысты, паўсюдна голад, беднасьць, бандытызм, цкуюць народы адзін на аднаго, ідуць войны суьсветнага значэньня.  Піначэт уратаваў сваю краіну ад усяго гэтага».

Далей наш слухач даволі эмацыйна зноў папракае брытанскіх лордаў у тым, што яны граюць на руку камуністам.  Сканчаецца ліст так: «Я асабіста  жадаю Аўгуста Піначэту  добрага і доўгага жыцьця, удачы ў ягонай нялёгкай справе.  Жыве Піначэт!»

І прыпіска: «Калі магчыма, перадайце мой ліст у той суд, які будзе судзіць Піначэта, альбо яму асабіста».

Шаноўны аўтар ліста з Магілева, ваш допіс мы пераслалі ў амбасаду Чылі ў Чэскай Рэспубліцы.

Сёньня перадача была прысьвечаная ў асноўным аднаму лісту бяз подпісу – пра іншыя пагаворым наступным разам.

Пошту чытаў Аляксандар Лукашук