|
Ня так даўно нашая сям’я адзначыла дзясятыя ўгодкі свайго існаваньня. На
шчасьце, дагэтуль мы з мужам прыгадваем дзень вясельля з удзячнасьцю, але,
на жаль, сьвята засталося толькі ў нашых успамінах – фотаздымкаў амаль
не захавалася. Перадусім, мы самі неахайна паставіліся да справы захаваньня
дакумэнтальнай сямейнай спадчыны. Ад паслугаў фотамайстра абое катэгарычна
адмовіліся. Ну і тое праўда, грэх было выконваць ролю марыянэтак у руках
чужога чалавека, калі сярод запрошаных на вясельле гасьцей было ажно тры
фотакарэспандэнты.
Здарылася так, што адзін зь іх увогуле пакінуў фотаапаратуру дома, вырашыўшы
– гуляць дык гуляць, другі непапраўна спазьніўся, трэцім быў вядомы майстар
фотарэпартажу Сяргей Грыц. Ён нястомна шчоўкаў затворам фотакамэры і рабіў
гэта ў самыя нечаканыя моманты. Вясельны рэпартаж абяцаў быць казытлівым.
Але надарылася так, што дзень вясельля супаў з гадавінай вядомых дзядоў
1988 году. Апантаны Грыц пасьпеў наведаць мітынг і, зразумела, апынуцца
ў пастарунку. Міліцыянты паводзілі сябе даволі ветліва – проста прапанавалі
зьнішчыць кадры, якія адлюстроўвалі гэтую падзею. Нават іх, я думаю, зьдзівіла
тая пакорлівасьць, зь якой фотакарэспандэнт Грыц не вагаючыся ні хвіліны
аддаў у іх рукі стужку зь… вясельнымі здымкамі. Ён разьлічваў, што пасьпее
яшчэ выправіць становішча, і таму нікому нічога не казаў. Пэўна, дзеля
таго, каб не псаваць настрой.
Але далучыўся Грыц да вясельнага гурта надта позна. Вясельныя ўборы
маладых на той момант былі ўжо ў шафе, і моладзь пераапранулася ўжо ў маскарадныя
касьцюмы. Пасьля бадзяньня па пастарунках, а яшчэ пасьля штрафной чаркі
на галодны страўнік у Грыца хапіла моцы толькі на адзін фотаздымак – ён
стаўся апошнім на той стужцы, што адлюстроўвала мітынг, і амаль адзіным
у сямейным фотаальбоме. Але ж кадры Дзядоў абыйшлі выданьні ўсяго сьвету.
Цяпер, узгадваючы той трагічны выпадак нашай сямейнай гісторыі, я з
асалодай думаю, што на гэтым месцы маглі быць мае вясельныя здымкі.
Марына Загорская
|
