|
Дагэтуль не магу знайсьці адказу на пытаньне: калі ўвесь сьвет тэатар,
а людзі ў ім акторы, дык дзе ўзяць на ўсіх п’есу? Маленькая драма ў маім
вялікім доме разыгралася ў 1987 годзе.
Аднойчы я была шчасьлівай і маладой і была студэнткай тэатральнага аддзяленьня.
У той час мы рэпэтыравалі спэктакаль паводле аповяду Васілія Шукшына “Да
трэціх пеўняў”. У мяне была маленькая роля, эпізадычная – я выконвала дачку
Бабы Ягі. Асаблівасьць была ў тым, што яна была вусатая – дачка маладая
і вусатая. І вось на апошнім занятку наш мастацкі кіраўнік Галіна Лазараўна
Ляндрыс сказала ўсім, каб мы прайшлі праз грымёрную і ўжо былі ня ў джынсах
і байках на вучэбнай сцэне, а былі так, як павінны быць акторы на апошнім
прагоне ў тэатры.
Я таксама прыйшла ў грымёрную, мне зрабілі вусы, пераапранулі, і я выйшла
на свой эпізод. Хачу падкрэсьліць, што ў той час у маім доме я ўсіх падманвала,
што хаджу на рэпэтыцыі і выходжу на дыплём, таму што тры гады я займалася
і сутыкалася ў хаце з хатнімі толькі ўвечары, і гэта ўсім абрыдла. Урэшце,
я сказала, што знаходжуся ў Ленінскай бібліятэцы і пішу курсавую працу
за чацьверты курс.
Вернемся да школьнай сцэны. Увечары я адыграла свой спэктакаль, без
грыма апранаю паліто і лячу ў тралейбус. Там нікога не было, бо ўжо было
за 11 гадзінаў вечара, толькі малады хлопец спытаў у мяне некалькі разоў,
колькі зараз часу. Ён мяне так насьцярожыў, бо начытаная бульварнай літаратурай,
я зразумела – гэта маньяк. Улятаю ў свой дом, не запальваючы сьвятла крычу
на ўсю хату, што мяне адсочвае чалавек з тралейбуса, і што адна я хадзіць
ня буду праз парк, што ляжыць па шляху з прыпынку да дому. Мой муж кажа
пра тое, як добра паеў і заснуў наш малы сын і што ў хаце ўсё добра. Запальвае
сьвятло, каб мяне распрануць… пасьля голас яго мяняецца, і ён пытаецца
дзе я была. Я кажу, што я была ў Ленінскай бібліятэцы, што я так стамілася
і таму прыпазьніласчя. Ён у голасе не мяняецца пакуль ня выйшла мая маці
і, убачыўшы мяне, не засьмяялася…
Справа ня ў тым, што гэта была такая маленькая хатняя драма, а справа
ў тым, што на мне былі вусы, і чалавек той, які мяне адсочваў з тралейбуса,
пазьней са мной пазнаёміўся. І калі праз 10 год я перайшла ў іншае выданьне,
дык па электроннай пошце мая рэдакцыя атрымала паведамленьне пра тое, што
вы ўзялі на работу маньячку з вусамі, якая калісьці працавала прыбіральшчыцай
у інтэрнаце. Калі мы пазнаёміліся зь ім, я расказала, што вучуся ў тэатральным
аддзяленьні і падрабляю прыбіральшчыцай. Ён гэта запомніў і так вось адрэагаваў
на мае прызнаньні і на мой пераход на гэтую працу.
Жана Васанская
|
