|
6 чэрвеня 1947 году. Толькі ўчора мая кляса здала апошні іспыт. Першы дзень
ня трэба было сьпяшацца на ўрокі. Я накіраваўся ў вёску, каб канчаткова
вырашыць усе школьныя пытаньні. Палявая дарожка вяла ў Глосевічы, дзе я
і працаваў настаўнікам. І раптам вокліч: “Эй, таварышч!” Шпарка мяне даганяў
мужчына ў цывільным, а з суседняй ямы глінішча вылез другі. Абодва незнаёмыя.
Просяць прыкурыць, а самі імкнуцца стаць з розных бакоў. Прызнаюцца, што
з “органаў” і што павінны тэрмінова мяне абшукаць і зрабіць ператрус дома.
Прапануюць вярнуцца. Ідуць ззаду. Разумею, што ўсё кончана: гэта правал.
На хутары за лічаныя хвіліны ўсё было ператрэсена і перавернута. Пры
вобыску забралі выдадзеную ў часы нямецкай акупацыі кніжку Найдзюка “Беларусь
учора і сяньня” і Баранавіцкую газэту з маім першым надрукаваным вершам
“Песьня на чужыне”. На двары зараўла машына, і ў хату з мацюкамі ўварваўся
друзлы падпалкоўнік у форме МГБ. Мяне схапілі і з вульгарнай лаянкай упіхнулі
ў машыну. Аказалася, што машын тут было ўжо дзьве.
Абсеўшы з двух бакоў, мяне без затрымкі папёрлі ў Баранавічы ў вабласны
аддзел МГБ. Далей былі адзіночкі, карцэры, няспынныя начныя допыты, ваенны
трыбунал і прысуд: дваццаць пяць і пяць гадоў няволі, сьмяротная камэра
і канцлягеры ў Іньце і Варкуце.
Васіль Супрун, Слонім
|
