|
Мая цётка зьехала ў ЗША ў 1979 годзе. У 88-м бабуля ўпершыню атрымала магчымасьць
яе адведаць, а пасьля таго, як яна вярнулася, маёй адзінай марай, маім
вялізным жаданьнем быў ад’езд у Амэрыку.
Гэтае жаданьне захавалася, і недзе напачатку 90-х савецкая імпэрыя распалася,
але для мяне нічога не зьмянілася. Я па-ранейшаму сядзела на чамаданах
і чакала, пакуль мы зьедзем. У прынцыпе, уся мая сям’я разумела. Што ад’езд
– гэта адзінае магчымае выйсьце з сытуацыі.
Мы афармлялі дакумэнты, гэта патрабавала часу. Беларусь атрымала незалежнасьць
і ў нашай кватэры пачалі зьяўляцца новыя кніжкі – гэта тата зацікавіўся
гісторыяй Беларусі. Першай, якую я памятаю, была “100 пытаньняў і адказаў
па гісторыі Беларусі”. А таксама пачалі зьяўляцца артыкулы ў “Свабодзе”
– артыкулы Арлова і Сагановіча “10 вякоў беларускай гісторыі”. Пазьней
тата набываў “Імя ў летапісе” Чаропкі і “Памяць пра легенды” Кастуся Тарасава,
але “100 пытаньняў і адказаў…” напэўна была першай кніжкай.
Ішоў час, дакумэнты паціху афармляліся, тата чытаў кніжкі па гісторыі
Беларусі, а я сьніла сваю новую амэрыканскую будучыню. У 93 годзе трэба
было вырашаць канчаткова – усё было зроблена, дакумэнты былі аформленыя.
Яны знаходзіліся ў кампутары, нам заставалася толькі зьехаць у Маскву,
каб атрымаць статус бежанца. У апошні момант тата адмовіўся ехаць у Маскву.
Ён сказаў, што мы нікуды не паедзем. Мы засталіся. Неўзабаве пасьля таго,
як мы нікуды ня зьехалі, і я зразумела, што мой цягнік сышоў, у мяне адбылася
сур’ёзная размова з татам (наколькі можа быць сур’ёзная размова з татам
у 13-гадовай дзяўчынкі, якой парушылі яе запаветную мару). Я запыталася
(я была амаль ў гістэрыцы), чаму тата сказаў, што ты можаш ехаць куды захочаш,
калі табе споўніцца 16, але мы застаемся. Ён яшчэ тады сказаў (па-руску,
бо ён тады гаварыў па-руску) “Решительные уезжают, а смелые остаются”.
Вось мы і засталіся. Наколькі я зразумела, мы засталіся будаваць новую
Беларусь.
Ганна Штэйман
|
