|
З майго дзяцінства мне ўзгадваецца адзін выпадак, калі мяне прыймалі ў
піянэры. Вучыўся я тады ў 25-й Менскай школе – гэта была вельмі добрая
школа з ангельскай мовай з першай клясы. Нас вельмі доўга рыхтавалі да
гэтай падзеі – казалі, што гэта вельмі важна. Мы падрыхтавалі ўзоры клятвы,
якую мы павінны былі зачытаць, усё адбылося сьвяточна, нам павязалі піянэрскія
гальштукі.
А пасьля заняткаў мы пайшлі ў групу падоўжанага дня, бо мае бацькі абодва
працавалі, мяне не было з кім пакінуць, і я хадзіў у такую групу. Там мы
рыхтавалі хатнія заданьні. І я памятую, што сьпісаў у некага задачку па
матэматыцы. А адзін хлопчык – такім уедлівым паскудным голасам – сказаў:
“А я распавяду настаўніцы, што ты сьпісаў!” Мяне гэта вельмі раззлавала,
бо якая яму справа? І я схапіў яго за каўнер, мы пачалі тузацца – дзеці
ў такім узросьце ня б’юцца, а тузаюцца на падлозе.
Урэшце, я яму парваў гальштук. Тут прыйшла настаўніца, пачала лаяцца:
маўляў, як я мог парваць гальштук? І сказала: “За гэта ты свой гальштук
аддасі яму!” Зь мяне зьнялі гальштук, аддалі хлопцу, які румзаў, а я застаўся
бяз гальштука. Думаў: што ж я буду рабіць – трэба ж дахаты ісьці? Уявіў,
як прыйду дахаты, а маці cкажа: “А дзе ж твой гальштук, сынок?” Баяўся,
што бацькі будуць моцна сварыцца: “Ну, вось, цябе толькі ў піянэры прынялі,
а ты адразу гальштук рвеш!”
Мы зь сябрамі доўга думалі, як вырашыць гэтую праблему. Адзінае выйсьце
было: знайсьці недзе 70 капеек і проста набыць яго ў краме. Але ж дзе ўзяць
грошы? Нарэшце, адзін знаёмы пайшоў да свайго брата, выпрасіў у яго гэтыя
70 капеек, мы набылі гальштук, я прыйшоў у ім дадому -–мае бацькі нічога
не даведаліся.
Прайшло шмат часу, але гэтая гісторыя ўвесь час узгадваецца. Ня тое,
каб у мяне былі злыя бацькі – але сапраўды я баяўся, што мне дастанецца
дома. І перажываў не зь ідэалягічных нейкіх матываў – маўляў, вось я які
недастойны, зьмена партыі, а парваў гальштук – а таму, што маці будзе лаяцца.
Валяньцін Стэфановіч
|
