|
Перад самым Новым Годам я адкладаю ўсе свае справы і стаўлю сабе за мэту
здабыць калядны альбом “Сьвяты Вечар 2000”, пра які я ўжо чытала, чула;
і, нават, ішло яго параўнаньне з маім любімым “Народным Альбомам”. Паколькі
ў сваёй гаспадарцы я маю толькі магнітафон, значыць мне трэба было неяк
здабыць дыск, перапісаць на касэту, і пасьля ўжо валодаць гэтай касэтай.
Пасьля шматлікіх тэлефанаваньняў, дамоўленасьцяў, расчараваньняў і сустрэчаў,
у рэшце рэшт, я здабываю жаданую касэту, раблю падарунак сваёй сям’і, і
мы на Новы Год слухаем гэтую цудоўную музыку.
І вось у гэтай мітусьні я прыгадала, як недзе 15-16 гадоў таму я прыехала
ў вёску да бацькоў, каб сустрэць разм ці то 84, ці то 85 Новы Год. Як цяпер
памятаю, што надвор’е было незімовае, а акурат 31 сьнежня ўзьняўся такі
вецер, ён так шкамутаў электрычныя правады, што была вялікая верагоднасьць
таго, што мы застанемся без электрычнасьці, а значыць, без тэлебачаньня.
А без тэлебачаньня, значыць без маёй любімай на той час Алы Пугачовай.
Ведаеце, уявіць Новы Год без Алы Пугачовай было немагчыма.
Да гэтага часу я памятаю свае расчараваньні, адчаі і незадавальненьне
жыцьцём, якое ахапіла мяне тады. Гэтыя пачуцьці былі настолькі моцныя,
што зараз я іх лёгка прыгадала ў сваёй гэтай навагодняй мітусьні і міжволі
правяла паралель, якая мяне ўзрадавала, усьцешыла, і гэтай радасьцю так
захацелася падзяліцца з астатнімі людзьмі і сказаць: “Усьміхайцеся будучыні.
Яна не такая дрэнная. І слухайце беларускую музыку”.
Ала Сільвановіч
|
