|
Я ведаў Лукашэнку, але не дастаткова, каб ведаць, што ён можа ператварыцца
ў дыктатара. Першыя крокі Лукашэнкі, калі ён пачаў працаваць як прэзыдэнт,
былі дастаткова рынкавыя.
Ён адразу правёў дэнамінацыю беларускага рубля. І другое – ён зрабіў
крок, каб адпусьціць кошты на прадукты харчаваньня. Гэта было дастаткова
рынкавае і дастаткова цяжкае рашэньне, якое ён прыняў.
Вось гэта неяк паўплывала на мае думкі, і я палічыў, што можа быць,
нягледзячы на ягоныя якасьці, ён будзе нешта рабіць у напрамку рынку. Ну
і калі мне прапанавалі ісьці на тую пасаду, я меў гутарку як зь Лінгам
(ён быў тады намесьнік прэм’ера), так і з Лукашэнкам, і мы дамовіліся,
што, па-першае, краіна будзе рухацца ў напрамку рынкавай эканомікі, і,
па-другое, яна застанецца незалежнай краінай. Гэта мяне падзьвігла на гэты
крок.
Я падтрымліваў Беларускі Народны Фронт на выбарах прэзыдэнта, вельмі
шмат часу мы правялі і пабывалі ў багата якіх месцах разам з Пазьняком,
дзе я выступаў супраць існуючага рэжыму і таксама выступаў супраць Лукашэнкі.
І перад тым, як пагадзіцца на тую прапанову, я спытаў у ценявога ўрада
– ісьці ці не. Большасьць (амаль усе) выказалася за тое, каб ісьці.
Ну відаць маюць рацыю тыя, хто кажа, што інтэлегенты заўсёды павінны
быць у апазыцыі да любога ўраду, таму што які б ён ня быў добры, усё роўна
будуць нейкія памылкі, будуць нейкія дрэнныя захады і г.д. Можа быць і
так. Але калі ўрад успрымае нейкі ўплыў з боку інтэлегенцыі, дык чаму ж
туды не схадзіць? Чаму не паспрабаваць нешта памяняць? Відаць, інтэлегент
не павінен заставацца з боку. Пры вельмі дрэнным урадзе ён павінен заставацца
з народам, даводзіць аб’ектыўную інфармацыю аб тым, што ёсьць і як трэба
зрабіць, каб было лепш. Пры менш дрэнным урадзе ён можа туды і пайсьці,
каб зрабіць для народа лепш. Ну а калі ўрад такі, як зараз у нас, тады
там інтэлегенту рабіць няма чаго.
Аляксандар Сасноў
|
