Галасы стагодзьдзя.
Мінулы век у памяці сучасьнікаў

Гэта было каля 4 гадзінаў дня. Мне трэба было пералезьці цераз некалькі платоў, якія акалялі зону. Я падбег да першага плоту, перакінуў лесьвіцу. Ахоўнік схапіўся за зброю.

На другім плоце мая лесьвіца зламалася, і я на плоце павіс, але стральбы ня чуў. У ахоўніка на вышцы быў аўтамат і карабін. Але аўтамат не спрацаваў.

Ахоўнік схапіў карабін. У гэты час я падцягнуўся і пераваліўся цераз плот. Спрабаваў бегчы, але, абясьсілены, пайшоў. Кулі з грохатам праляталі каля маіх вушэй. Дзіўна: далей кулі пасьвіствалі, а каля вушэй – грымелі.

Я ішоў і бачыў, як сьпераду мяне кулі ўздымалі пыл. Я зайшоў за кусты і зьнік з вачэй ахоўніка. Гэта быў лепшы стралок дывізіёну, салдаты казалі, што ён мог пацэліць у муху. Чаму ж Бог не дапусьціў ягонай кулі бліжэй да маіх вушэй?

Перш, чым уцякаць, я схіліў перад Богам калені і сказаў: “Божа, калі заб’юць – прымі душу маю. Калі ж табе заўгодна – зьберажы жыцьцё маё”.

Нашто спатрэбілася яму маё сягоньняшняе жыцьцё?

Я быў злоўлены ў Алтайскім краі: там выдаў мяне адзін са зьняволеных, які некалі бачыў мяне – мы сядзелі разам. Ён дапамагаў адміністрацыі – адным словам, быў стукачом. Ён мяне, як кажуць, залажыў, мяне арыштавалі, і так скончыўся мой уцёк.

Потым, калі мяне злавілі, я сустрэў ахоўніка выпадкова. Вялі з нашага лягеру калёну на працу. Сьпераду ішоў той самы ахоўнік, які стаяў на вышцы і па мне страляў. Ён, убачыўшы мяне, схапіўся за зброю і хацеў тут жа прыкончыць мяне. Але яму не далі. Ён быў поўны лютасьці, хаця мне было проста шкода яго за гэта. Вось так Бог бярог мяне.

Эрнст Сабіла