|
Гэта была вайна. Сядзелі ціха, баючыся ўсяго. Было ўсяляк, але былі і такія
моманты, якія ўсё ж цешылі душу. Памятаю ўсё гэта вельмі добра, дзеля таго,
што ўрачысты настрой панаваў заўсёды, калі чакалі прыезду Забэйды. Калі
весткі пра яго прыезд даходзілі да нас у Вільню, бацька пісаў верш на прывітаньне
Забэйды, і я яго вывучала і рыхтавалася яго сустракаць і віншаваць. Дзеткі
зь беларускай школы, усе ў нацыянальных строях, мы несьлі яму кветкі, віншавалі,
ну а я дэклямавала верш.
І ня толькі сам гэты момант быў урачысты, але і чаканьне яго. Я памятаю,
як бацька прыходзіў з працы, вячэраў, і пасьля вячэры казаў: “Ну, як вывучыла,
паслухаем”. А я ж ведала, што гэта будзе ў Тэатры опэры і балету. Людзей
шмат – гэта ня ў нейкай маленькай залі, і мне трэба было вельмі гучна дэклямаваць.
І я тады на ўвесь голас, колькі было сілаў у гэтай кухні дэклямавала верш.
Трэба было мяне прызвычаіць да таго, што кожны павінен пачуць, нават на
апошнім раду.Гэта мне заўсёды паўтаралі.
І вось аднойчы я папрасіла, каб ён мне падпісаў свой здымак. Кажа: “Добра,
вось прыходзь да мяне (а ён затрымоўваўся заўсёды на Полацкай вуліцы),
і я падпішу”.
Я бяру сваю сяброўку Аню Антановіч, ідзём мы. Праўда, сустраем яго ўжо
недалёка ад хаты, на мосьціку цераз Віленку. І ён кажа: “Давайце, здымак
падпішу”. Узяў здымак, паглядзеў, а пасьля трэба было пакласьці там, на
гэтым мосьціску на пярэўлю.
Выняў нейкую паперку й кажа: “Паложым, каб наш мастак не папэцкаўся”.
І падпісаў. Гэты здымак вельмі мне дарагі, хоць я маю некалькі падпісаных
ім здымкаў. Там ён падпісаў: “Мілай Міры Станкевічанцы”.
Міраслава Русак
|
