|
Калі казаць пра знакавую падзею ў сваім жыцьці, дык для мяне гэта быў ліпень
1988 году, калі я, малады лейтэнант, прыехаў з усёй сваёй сям’ёй, з маленькім
сыночкам у іншы полк. Гэты полк месьціўся ў Ніжнім Тагіле, а першы полк
быў у Воткінску. Воткінск – гэта радзіма Пятра Ільіча Чайкоўскага, дарэчы.
І на пачатку службы ў гэтым палку ўсё было проста цудоўна, я быў афіцэрам
без праблемаў. Зь мяне цешылася начальства, я цешыўся і з палка, і з начальства
таксама. Знакавым быў той дзень (па-мойму гэта было 2 ліпеня, калі не памыляюся)
калі перд усёй ротай мой камандзір, маёр Базылеў, пачаў мяне дужа выхоўваць:
“Ня трэба так мякка размаўляць з салдатамі, ня той пароды гэта людзі. Прымусь
адціскацца, прымусь бегаць вакол часткі. Мала дзесяць кругоў – дай дваццаць,
мала дваццаць – дай трыццаць!” І гэтак далей, і гэтак далей.
Ну што, я, разумеючы сэнс выразу “афіцэрская годнасьць”, перад усёй
ротай адказаў: “Таварыш маёр, прабачце, але зьдзеквацца над салдатамі я
ня буду”. Далёй былі пагрозьлівыя крыкі: “Лейтэнант ка мне… Кругом марш…
Бегам марш…” Камандзір быў асаблівы чалавек, быў аматарам боек з малодшымі
афіцэрамі. Такая мэтода выхаваньня – выклік да сябе ў кабінэт, і далей
ідзе такая выхавальная бойка. Што ён рабіў з салдатамі, можна толькі здагадвацца.
Вось гэта быў дзень, калі я з афіцэра без праблемаў, калі можна так
сказаць, стаў вельмі не падабацца свайму камандзіру. З гэтага дня ўсё,
што я ні рабіў, ўсё стала кепскім. Даходзіла нават да абсурда, калі ведучы
сваю роту ў кінатэатар, у цырк, у спартовую залю, я, аказваецца, падрываў
баявую гатоўнасьць роты і, безумоўна, усіх узброеных сілаў савецкага саюза.
Безумоўна, я з гэтым не згаджаўся. Скончылася тым, што цэлы год мне даводзілася
даказваць, што я чалавек, што я афіцэр, хаця на пагонах толькі дзьве зоркі.
Былі прыезды дадому, быў шантаж і правакацыі ў адносінах да маёй жонкі.
Ну а правакацыі як рорбяцца? Робяцца вельмі адпрацаваным чынам: “Дарагая
спадарыня, супакойце, калі ласка, вашага неўтаймоўнага мужа, а то вельмі
далёка паедзеце служыць”. Вось такім чынам яны спрабавалі ўплываць і на
маю жонку. Дзякуй Богу, мая жонка ўсё вытрымала.
Але ня вытрымаў, напэўна я, бо праз год пасьля гэтага знакавага выпадку
я зразумеў, што ў 22 гады мне трэба нешта мяняць.
Ігар Мухін-Рабінок
|
