|
Гэта было зусім нядаўна. 8 верасьня бягучага году мы ладзілі пікет да Дня
беларускай вайсковай славы. Акцыя толькі пачалася, як да нас падыйшоў чалавек
гадоў 45-ці і стаў усім цікавіцца. Я і раней неаднойчы заўважаў яго на
нашых акцыях, таму і зрабіў выснову, што гэта наш прыхільнік. Мы прапанавалі
мужчыну падпісацца за чатыры ўмовы АБСЭ для правядзеньня дэмакратычных
выбараў, што той ахвотна і зрабіў.
– Заходзьце да нас на Фронт, – прапанаваў я мужчыну. – Ведаеце дзе мы?
– А як жа, – прыязна адазваўся той па-беларуску і дакладна назваў адрэсу
нашага офісу.
– То заходзьце, – настойліва прапанаваў я ізноў.
– Дык неяк усё няма часу – адказаў той і, падзякаваўшы за запрашэньне,
паціху аддаліўся ад нас.
Праз некаторы час нехта з прысутных карэспандэнтаў, што толькі падыйші
да пікету, заўважыў:
– Ну вось, КДБ ужо тут, за ўсім сочыць.
– Дзе? – перапытаўся я.
– Вунь, – журналіст паказаў на мужчыну, зь якім мы толькі што размаўлялі.
– Ня можа быць! – Запярэчыў я. – Гэта ж наш прыхільнік, я яго часта
бачу на нашых акцыях.
– Бо такая ў яго праца, – засьмяяўся журналіст.
– Але ж ён нават падпісаўся за народны рэфэрэндум, – спрабаваў пярэчыць
я.
– Ну калі вы прапанавалі, чаму б не падпісацца? – Пачуў я контраргумэнт.
Хутка мы высьветлілі, што гэта быў сапраўды супрацоўнік гарадзкой управы
Камітэту дзяржаўнай бясьпекі. Пасьля таго здарэньня неаднойчы мае сябры
зь мяне кпілі:
– Ну раскажы, Пікула, як ты кадэбэшнікаў у БНФ завербаваў.
Алесь Пікула, Баранавічы
|
