|
Я хачу вам расказаць пра шчасьлівы момант у маім жыцьці, які здарыўся са
мной у мінулым годзе.
Я ў сямейным архіве знайшла здымак, пра які ніхто ня ведаў, і які праляжаў
у нас 50 год. Калі я знайшла яго, я так зьдзівілася і так узрадвалася,
таму што здымак гэты быў 1902 года. На ім – малады Антон, малады Іван,
гімназісты, толькі што скончылі менскую гімназію; вельмі маладзенькая мая
бабка – Эмілія Шабуня. Усе яны – разам са сваёй маткай, Зофьяй Лычкоўскай,
якую я лічу мадоннай з роду Луцкевічаў.
Яшчэ нічога няма ў іх жыцьці, яны толькі скончылі гімназію, хлопцы зьбіраюцца
ў Пецярбург ва ўнівэрсытэт. Якія іх мары, якія надзеі?
Калі я знайшла гэты здымак (ён вельмі добра захаваўся), я была такая
ўзрушаная. Я вось разумею музэйных супрацоўнікаў, архэолягаў, якія нешта
знайшлі такое, пра што ніхто ня ведае; якія зрабілі адкрыцьцё. Вось такое
і ў мяне было пачуцьцё.
І сумна, вельмі сумна мне было глядзець на гэтых маладых асобаў, бо
зараз я ўжо ведаю, як склаўся іх лёс.
Маргарыта Пярова
|
