|
Успамінаецца мне знаёмства з мужам маім Франкам.
Я вучылася на дактаранцкай навуцы, а ён ужо выкладаў у гэтым унівэрсытэце.
Я помню, што ён пазнаёміўся са мною й ветліва запрасіў пайсьці зь ім у
кіно, рэстаран ці то нешта такое і запытаўся, ці змагу я пайсьці ў сыботу
або нядзелю. А ў сыботу й нядзелю нашая беларуская арганізацыя БАЗА плянавала
рабіць такую палітычную дэманстрацыю супроць, здаецца, Хрушчова або некага
іншага “вялікага” савецкага дзеяча, які прыяжджаў тутака. Ну і нашая арганізацыя
зрабіла розныя велічэзныя плякаты, дзе пісалася “Воля Беларусі!”, “Расея
– далоў зь Беларусі!” і гэтак далей. І я хацела ісьці туды браць удзел.
Дык я і сказала тады свайму будучаму мужу: “Выбачайце, але я вымушаная
ісьці на дэманстрацыю”. Ён паглядзеў на мяне і кажа: “Ну, то і я далучуся”.
Я ж, вядома, кажу: “Калі ласка. Мы сустракаемся на 5-й авеню, на 56-й вуліцы.
Там я і буду стаяць”.
У сыботу мы там стаім усе зь вялікімі плякатамі і падыходзіць Франк.
І тады, здаецца, спадар Тулейка даў яму велічэзны-велічэзны плякат на якім
напісана “Расея – далоў зь Беларусі!” і кажа: “Калі ласка, нясі!”
А Франк глядзіць на мяне і кажа: “Я думаў, што ты ідзеш на дэманстрацыю”.
Я кажу: ”Ну, так!” А ён тады кажа: “Але ж я думаў, што ты ідзеш на хімічную
дэманстрацыю!”
І тады Франк быў прадстаўлены беларускай арганізацыі БАЗА, і ён пазнаў,
якая наша цяжкая работа.
Бо ў нас у каледжах ёсьць розныя такія дэманстрацыі новых інструмэнтаў,
новай тэхнікі. І гэта ў нас называецца “дэманстрацыя”. Дык ён думаў, што
я нешта ў кірунку хіміі іду глядзець...
Ала Орса-Рамана, Нью-Ёрк
|
