|
У двары, у некалькіх мэтрах ад хаты, расла груша. Яе пасадзіла мая бабуля.
Камель гэтай грушы раздвойваўся.
І вось такі яркі ўспамін з дзяцінства. Хлеб тады быў нясмачны, кукурузны.
Мама заўсёды пякла свой хлеб. І заўсёды, апрача вялікіх боханаў хлеба,
выпякала адзін маленькі бохан, які мы першы заўсёды зьядалі. І вось гэты
першы маленькі бохан выносілі на вуліцу, клалі на галінкі гэтай грушы,
і мы, малыя, сядзелі ля вакна і чакалі, калі ён астыне і яго можна будзе
зьесьці.
Зараз у менскіх крамах можна купіць вельмі смачны Нарачанскі хлеб. І
вось размаўляючы з тэхнолягам, які распрацаваў рэцэпт гэтага хлеба, я даведалася,
што рэцэпт якраз узяты з маіх мясьцінаў, з Мядзельшчыны. Ён заўсёды напамінае
мне хлеб таго хлеба, які пякла мая мама.
Зараз мамы няма, я вельмі рэдка прыяжджаю ў той дом, які застаўся ад
бацькоў, але заўсёды сядаю ля вакна і бачу тую грушу, на якой ахалоджваўся
першы смачны бохан хлеба. Я памятаю той хлеб і думаю, што вельмі шкада,
што рэцэпт таго сапразднага мамінага хлебу я не захавала. Я не цікавілася
і не навучылася сама выпякаць такі смачны хлеб.
Леанарда Мухіна
|
