|
1942 год, Сталінград. Усе ведаюць, што там рабілася ў той час.
Мы трапілі ў палон да немцаў. Канец кастрычніка-пачатак лістапада. І
вось гналі нас праз чыгуначныя станцыі Бумрак, Галач і вось Белая Калітва.
Я ніколі не забуду гэтай станцыі. Мне было толькі 5 год, я, відаць, пасьлізнуўся,
ўпаў і стукнуўся галавою. Пачаў пухнуць – праз некаторы час я ня тое што
ня мог хадзіць, я нават ня мог устаць. Мяне так скруціла… І маці пайшла
ў нямецкі шпіталь. Што яна там гаварыла, я ня ведаю, але апрытомнеў я у
сьветлым пакоі з забінтаванай галавой. Мне была зробленая трэпанацыя чэрапа
– у мяне была страшэнная гематома. Гэты шнар у мяне…вось і зараз я яго
адчуваю…
Вось так бывае. Страшэнная куламеса, жудасная вайна, але, відаць, праўду
гавораць – чалавек, ён застаецца чалавекам заўсёды, што б не рабілася навокал.
Дзякуй яму, гэтаму невядомаму мне доктару, які падараваў мне жыцьцё другі
раз, пасьля маці. Я ня ведаю, жывы ён ці не, але гэта ня мае значэньня.
Я проста дзякую яму за сваё жыцьцё.
Аўгуст Мілаванаў, Менск
|
