|
Аднойчы, пад час знаходжаньня ў Даніі на адным мастакоўскім праекце, я
зусім выпадкова патрапіла ў тамтэйшы цір. Паглядзеўшы, як стараляе мой
прыяцель – мастак з Паўночнай Ірляндыі, я зьбіралася сыходзіць, але мне
прапанавалі стрэліць колькі разоў на спробу. Калі наблізілі мішэнь, там
была толькі адна дзірачка, у самым цэнтры. Прысутныя моцна зьдзівіліся.
Я спрабавала жартаваць, маўляў, астатнія кулі праляцелі міма, а гэта –
так, выпадковая. Але гаспадар, ціру, таксма вельмі ўражаны, сур’ёзна запэўніў,
што кулі пакрылі адна адну. Тут мне давялося патлумачыць, што ў маёй краіне
ва ўсіх школах побач з матэматыкай, літаратурай і ўсімі іншымі прадметамі
была і такая абавязковая дысцыпліна, як вайсковая падрыхтоўка, дзе ўсе
школьнікі мусілі ўмець добра стараляць, маршараваць, кідаць гранаты, разьбіраць
і зьбіраць на хуткасьці аўтамат і шмат чаго іншага такога кшталту.
Потым уся ваколіца абмяркоўвала гэтае здарэньне, і ўрэшце вырашылі арганізаваць
спаборніцтвы. Я там удзельнічала і атрымала мэдаль, але вырашыла дома нікому
не распавядаць гэтую гісторыю – я ж прыехала туды маляваць, а не страляць.
Словам, я схавала свой мэдаль і забыла пра гэта.
Аж аднаго разу праз некалькі месяцаў я атрымала ліст ад сваіх сяброў-музыкантаў.
Там былі фатаздымкі і таксама запісы з іхных канцэртаў. Калі ў адной песьні
я пачула словы: “Больш я ўжо не гуляю, а толькі страляю, страляю”, я адразу
ж адшукала свой мэдаль і прымацавала яго да сьцяны. І там, у маленькім
дацкім гарадку, на беразе Паўночнага мора гэты мэдаль грэў мне душу і нагадваў
аб радзіме. А цяпер на бацькаўшчыне ён нагадвае мне пра дзівосы савецкай
адукацыі і пра шчырую зайздрасьць аднаго паўночна-ірляндзкага патрыёта.
Тацяна Маркавец, Вільня
|
