|
У дзяцінстве ў нас было так – хто лепш сыграе. І вось бярэцца са мной граць.
“Ну давай,” – кажу. Ён пялякаў-пялякаў, пялякаў-пялякаў – то ён скрыпач.
Ну я цяпер буду граць. Я як пачну граць, граю-граю – ён: “Я здаюся”.
Сыдземся якіх чатыры скрыпачы ды як зайграем. А калі гармошка прыедзе
(бывае на свадзьбу прыгласяць) – граем цэлы тыдзень. Мой брат граў, бацька
граў, дзядзька граў, і ў нас усе скрыпачы былі. І я часам сам граю, і сьлёзы
сыпляцца. Дажа я магу зайграць, такі звук даць, што мой унук будзе сьмяяцца,
а есьлі я хачу, каб ён заплакаў, я як рэзану па адной струне, дык ён у
плач. Сматра ў каго які талент па музыцы. Во калі скрыпач харошы… Як я
навяду, дык яна будзе граць, а ў другога ня будзе граць. Калі струна чутачку,
на адну сотую адыйшла, яна ўжо фальшывіць.
Калі была блякада ў 42-м гаду, скрыпку мне падарылі партызаны. Яны адкудато
прынесьлі мне падарак. Аказваецца “Антоніо Страдывары” 1735 года. Яна тым
цэнная – у яго трынаццаць штук было. А я ня знаў яе цэннасьці, ну і гралі
мы пасьля вайны, пака яна не папала ў чужыя рукі.
Антон Малец
|
