|
Яшчэ ў 80-х гадах я сасьніла сябе ў нейкім горадзе, на ягонай ускраіне.
Брудныя крывыя вуліцы, нейкія халупкі абапал, з правага боку балота з ракою
пасярэдзіне, а на процілеглым баку балота – горад, заліты агнямі, мне край
туды трэба папасьці. Вечарэе, сутонее, я тапчуся на гэтым брудным ускрайку,
бо ня ведаю дарогі. Падыходзіць малады чалавек, кажа: “Я Вас правяду, пакажу”.
Мне і страшнавата зь ім ісьці, таму што адна, ды й тут заставацца – тое
ж самае, ноч нагортваецца. У рэшце рэшт, выбару няма, я рашаюся, мы ідзем,
пераходзім спакойна цераз мост праз тую раку, трапляем у заліты агнямі
горад, ідзем па шырокім праспэкце і натыкаемся на пляц. На ім круглы басэйн,
а ў тым басэйне пасяродку такая скульптурная групка – дзьве птушкі, журавель
і жураўка, мілуюцца так, цягнуць шыйкі ўгору.
Вось гэта мне далося ў сьне, які я адразу ж па-сутнасьці і забылася,
толькі потым ён выбліснуў як маланка мне. Дзесьці тыдні праз два пасьля
таго, як я сасьніла ўсё тое, у выпадкова прынесенай мне газэце “Известия”
я натрапляю на артыкул пра ўфімскага іголкатэрапэўта, лекара Заіля Баерыевіча
Кандарава. Гэта, канешне, мяне вельмі зацікавіла, бо ў сьпісе немачаў,
над якімі ён быў уладны, значылася і маё захворваньне. Натуральна, што
я ўхапілася за гэтую нітачку надзеі, і вырашыла, што мне абавязкова трэба
трапіць да Кандарава. Але якім чынам? Ва Ўфе, у Башкірыі ў мяне тады не
было ніводнага знаёмага. Затое, Саюз пісьменьнікаў існаваў. Я напісала
туды. Дзесьці яшчэ мінула дзён 10, можа 15, – міжгародні званок з Уфы,
ад паэта Асаглужы Багуманава, як ён прадставіўся. Асаглужа кажа, што быў
у Кандарава, я павінна сама да яго прыехаць, ён гатовы мяне прыняць.
Вось у адзін з выхадных Асаглужа кажа: “Ніна, Мустай Карым дае нам “Волгу”.
Калі хочаш, я паважу, пакажу табе Ўфу”. І вось мы едзем. Асаглужа кажа:
“Спачатку я пакажу табе старую частку гораду, а потым мы выедзем з другога
боку і праедзем па цэнтральных вуліцах”. Едзем: крывыя, брудныя, рудыя
вуліцы, паабапал халупкі такія бедныя, падсьлепаватыя, з правага боку балота
з ракой… Едзем, а мяне не адпускае ўражаньне, што я недзе гэта ўсё бачыла.
Уяжджаем на праспэкт Кастрычніка, едзем далей, я павярнула галаву і ўскрыкнула:
“Стойце, спыніцеся!” У мяне выбліснуў увесь мой сон. Мы ўсё такі завярнулі
і спыніліся на гэтым рынкавым пляцы. А там пасярэдзіне – круглы басэйн,
і пасяродку гэтага басэйна стаіць скульптурная выява двух жураўлёў – жорава
і жураўкі: мілуюцца, цягнуць угору гэтыя свае зграбныя шыйкі…
Ніна Мацяш, Белаазёрск
|
