|
Цягнік на Гомель. За вакном мільгаюць палі, лугі, дрэвы, па небе плывуць
прыгожыя аблокі, але я не заўважаю іх. Я ехала на суд да мужа сваёй лепшай
сяброўкі. Андрэя абвінавачвалі ў злачынстве, якога ён не рабіў. Зьяўляючыся
сябрай Гэльсынскага камітэту, я мела права ўдзельнічаць у судовых працэсах
у якасьці грамадзкага абаронцы.
І вось, як абаронца, я змагла наведаць хлопца ў гомельскім СІЗА, у якім
ён знаходзіўся ўжо больш за год. Лічу, што мне пашанцавала ўбачыць СІЗА
знутры на свае вочы. Першымі кінуліся ў вочы супрацоўнікі СІЗА – ад іх
патыхала холадам, як і ад сьценаў гэтай страшнай пабудовы. Ёсьць там нешта
злавеснае і, нават, жудаснае. Чаго толькі вартыя адны дзьверы, якія зробленыя
з жалеза і адчыняюцца зь непрыемным гукам. А каб трапіць у пакой для сустрэчы
са зьняволеным, давялося прайсьці праз шэсьць такіх дзьвераў. Я ішла па
калідорах турмы, а па маёй сьпіне беглі дрыжыкі. Рабілася асабліва жудасна,
калі за мной зачыняліся чарговыя дзьверы. Было такое пачуцьцё, што зваротнай
дарогі адсюль няма.
Канваір прывёў мяне ў пакой для спатканьняў. Прысеўшы на драўляную лаўку,
я машынальна хацела падсунуць яе пад сябе, але на жаль яна была прымацаваная
да падлогі, як і стол і зэдлік. Дарэчы, гэта была ўся мэбля, што была ў
тым пакоі. Мне сказалі чакаць. Я кінула позіркам у вакно – збоку вуліцы
яно было забранае кратамі, потым ішла падвойная аконная рама. У гэтае вакно
я змагла глядзець толькі некалькі сэкундаў. Усё тыя ж аблокі плылі па блакітным
небе, але праз краты і мэталёвую сетку глядзець на іх было немагчыма. Вось
тады, менавіта ў тое імгненьне, я зразумела цану слова “свабода” і як страшна
яе страціць, зразумела, што такое глыток свабоды, калі з пачуцьцём вялікае
палёгкі праз некалькі гадзінаў я выйшла на ганак Гомельскага СІЗА. Папраўдзе
кажучы, я ніколі ня думала, што глыток свабоды – гэта проста глыток сьвежага,
нетурэмнага паветра, а свабода – гэта калі ты думаеш і адчуваеш не на загад
турэмшчыка.
Я села ў цягнік, і за вакном замільгацелі палі, лугі, дрэвы, па небе
плылі прыгожыя аблокі. І папраўдзе кажучы, я не магла на іх нагледзецца.
Вы не ўяўляеце сабе, якую асалоду я атрымала ад таго, што магла глядзець
на аблокі праз звычайнае вакно цягніка столькі, колькі хацела мая душа.
Тацяна Кучынская, Менск
|
