|
Будынак ліцэю выдзелілі ліцэю пры разьмеркаваньні былой партыйнай маёмасьці.
Кебіч падпісаў распараджэньне, што нам выдзяляецца будынак былой так званай
камсамольскай школы – гэта быў корпус былой Вышэйшай партыйнай школы КПБ.
Гэты будынак нам, дарэчы, параіў былы мэр Менску Герасіменка. Пасьля размовы
зь ім, я памятаю, увечары пабег паглядзець будынак. Ён быў зачынены, але
вельмі мне спадабаўся – менавіта такі, дзе павінен быў разьмяшчацца ліцэй.
І вось мы падалі заяву на камісію адукацыі і культуры. Яна падтрымала
нашую заяву. Спадар Кебіч выдаў распараджэньне аб выдзяленьні, але потым
нечакана гэтае распараджэньне адклікаў, выдаў новае распараджэньне, перадаў
будынак нейкаму новаму гаспадару. Карацей кажучы, мы былі бяздомныя і вымушаныя
былі ісьці на штурм. Мы ўвайшлі ў гэты будынак раніцай, да пачатку рабочага
дня, зачыніліся там і сказалі, што ня выйдзем, пакуль не даб’емся праўды.
Трэба сказаць, што ў гэтым будынку разьмяшчаласяс да 15 розных каапэратываў,
ВПШ здавала гэты будынак і рабіла на ім грошы, але тэрмін арэнды ў іх скончыўся
31 сьнежня 1990 году, гэта значыць паводле закону будынак быў вольны. Тым
ня менш, давялося змагацца, быў вялікі скандал, прыехаў нават камандзір
палка АМАП разьбірацца, званіў у Савет міністраў, потым пасадзіў мяне ў
сваю машыну і павез, як ён сказаў, у саўмін, каб там унесьці поўную яснасьць.
І вось пакуль мы ехалі ў саўмін, спадар Кебіч зноў памяняў сваё рашэньне
і ўжо канчаткова выдаў распараджэньне аб тым, каб будынак перайшоў да нашага
ліцэю. Вось было такое тлумнае, мітусьлівае змаганьне, але чаму я пра гэта
расказваю, чаму мне менавіта гэтая гісторыя запомнілася? Таму што на наступны
дзень сабраўся ўвесь ліцэй, прыйшлі ўсе дзеці на заняткі, увайшлі ў вялікую
аўдыторыю – 9-ю, самую нашу вялікую, – увайшоў туды я і паглядзеў на твары
дзяцей. Гэта тое, што мне будзе помніцца ўсё жыцьцё.
Уладзімер Колас, Менск
|
