Галасы стагодзьдзя
Мінулы век у памяці сучасьнікаў

Калі заставаўся сам-на-сам з сабой – пачынаў думаць: для чаго я на гэтым сьвеце, які сэнс тога майго бытаваньня, што я тут ёсьць? Пройдуць некалькі гадоў, ну няхай у 70 год (як у Псальме сьпяваецца, гэта ўжо нармальны тэрмін), і памрэш, закапаюць цябе і не застанецца нічога. Чаму я тут, на гэтым сьвеце? Цяжка было неяк. Такія думкі мяне адольвалі. Шукаў сэнс гэтага жыцьця.

І вось мая сястра Сьняжана пайшла першая да касьцёла, і на Божае Нараджэньне ставілася батлейка, як зазвычай у Каталіцкім Касьцёле робіцца. І патрэбная была роль Сьвятога Юзафа, ім не хапала. І тады яна мне запрапанавала: “Ну прыйдзі, сыграй”. Я згадзіўся на гэтую роль.

І першае што мяне ўразіла? Ведаеце, ёсьць розныя кампаніі, тусоўкі іх модна цяпер называць сярод сьвецкай моладзі – там трэба паказаць сябе з моцнага боку, гэта значыць, ня даць сябе ў крыўду. Цябе ўдараць – ты мусіш адказаць. Калі не адкажаш – будзеш біты ўсё жыцьцё.

А там зусім іншая атмасфэра была. Я там прыйшоў, на мяне паглядзелі – добра, што прыйшоў. Да мяне адразу зь нейкай павагай аднесьліся. Мяне гэта зьдзівіла, але натхніла. Адным словам, мне гэта спадабалася.

І я пачаў цікавіцца. І тады сястра дала мне першыя ўрокі рэлігіі – хто такі Бог. Ужо жыцьцё маё набыло свой кірунак, свой кірунак да Бога. Так ужо першыя блёсткі, першыя малюнкі паявіліся, першыя думкі пра сьвятарства. Пасьля – пілігрымкі, малітва ў Будслаўскім храме перад іконай Маці Божай, Імша Сьвятая, Камунія, споведзь (споведзь – гэта дужа важна).

Я вяртаюся да хаты, і адчуў, што хіба пайду я ў сэмінарыю. Гэта – новы цуд, цуд быў Божы.

кс. Марк Казлоўскі