|
Гэта было ў 1996 годзе. Пасьля мітынгу ў Менску я вярнуўся дамоў, у мяне
быў бел-чырвона-белы сьцяг з сабою. Я прыехаў на сваю “фазэнду” так званую,
суседу кажу: “Косьця, праедзь вось на ровары з бел-чырвона-белым сьцягам.
Хай людзі паглядзяць, а то ніколі ня бачылі”. Звычайны калгасьнік, камуніст
з маладых гадоў, з 28-га году нараджэньня – ён згадзіўся. Узяў сьцяг, праехаў
па вёсцы па дзьвюх вуліцах. Людзі дзівіліся – першы раз сьцяг пабачылі.
Ну і мы працягвалі сьвяткаваць пад вечар.
Потым размовы. У іншай вёсцы кажуць: “Як ты там сьцяг вазіў. Гэта ж,
Мішка, табе там даляры плоцяць”. Я кажу: “Я такі чалавек. Я бясплатна рабіў
усё жыцьцё. А зьезьдзіць у Менск, паслухаць разумных людзей – гэта добра,
хоць нечаму навучысься”. Адна баба сказала, што мы заявім, што ты фашысцкі
сьцяг прынес. Ну але мы зрабілі гэтую справу, і нічога страшнага.
Ён быў брыгадзірам трактарнай брыгады калісьці, у забесьпячэньні некалі
працаваў, спраўны хлопец. Ён і зараз працуе на гаспадарцы сваёй у 71 год.
Малойча, бобач са мной жыве, мы памагаем адно аднаму. Больш я памагаю…
Міхал Казак
|
