|
Дзяцінства і маладосьць былі бязрадаснымі і шэрымі, таму пра тое, што было,
што працякло, – і ўспамінаць, і гаварыць ня хочацца. Скажу пра тое, што
вырашыла мой лёс.
Нейкі час мне давялося жыць у маёй цёткі, мамінай сястры Франі, якая
настаўнічала. Ёй было крышачку лягчэй жыць, чым маёй маці, і яна ўзяла
мяне, чым дапамагла сваёй сястры. Францішка Антонаўна Ціткевіч выкладала
нямецкую мову. Мае стрыечныя брат і сястра добра ведалі некалькі моваў,
і я таксама цягнулася за імі. Але найлепшай была мне родная мова. На ёй
сьпявалася, на ёй нават пісаліся вершы пра тое, што было наўкола, што цешыла
слых і зрок. Адзін зь іх трапіў у насьценгазэту, хочацца яго прачытаць:
Мясьцін на сьвеце многа ёсьць.
Іх не зьлічыць.
Я ў тых мясьцінах толькі госьць,
А тут мне жыць,
Тут песьні матчыны сьпяваць,
І бегаць па грыбы,
І агароды паліваць,
І мроіць ля вярбы.
Памятаю як настаўнік рускай мовы Кацалевіч (ён якраз быў рэдактарам
гэтай газэты) вельмі хацеў, каб я пераклала гэты верш на рускую мову. Я
не хацела перакладаць, ён у мяне ніяк не атрымоўваўся. Я сказала: “Тады
дапамагайце”. Але калі мы зь ім пачалі перакладаць, дык ён таксама ня мог
яго перакласьці і дапамагчы мне і так пакінуў. Дык я тады сказала, што
хачу быць настаўніцай, і гэта вырашыла мой лёс.
Я да гэтай пары і настаўнічаю. Вучу дзяцей мове, вучу любіць літаратуру,
вучу пісаць вершы, кірую паэтычнай студыяй “Натхненьне”. Дзеці мараць,
мроюць, шукаюць, смакуюць словы, спадзяюцца на лепшую долю, і я таксама
спадзяюся на лепшую долю.
Аўгіньня Кавалюк, Санкт-Пецярбург
|
