|
Тры гады, з 91-га па 94-ты, мне давялося працаваць у мясцовай уладзе горада
Гомеля. Розныя ўспаміны пра той час, розныя выпадкі, шмат сустрэчаў з людзьмі,
і з абсалютна рознымі.
У кожным горадзе, у кожнай мясцовасьці ёсьць такія людзі, якія вызначаюцца
вялікай актыўнасьцю, вельмі шмат пішуць прапановаў, пісьмаў, зьвяртаюцца
да ўладаў з прапановамі па рэканструкцыі гораду, умацаваньні ўлады. І большая
частка – гэта людзі сур’ёзныя, але іншым часам бываюць і недарэчныя выпадкі.
Вось аднойчы прыйшоў да мяне чалавек, які напісаў новую канстытуцыю
для Рэспублікі Беларусь. Мякка кажучы, канстытуцыя вельмі недарэчная, яе
нельга было лічыць сур’ёзным дакумэнтам. Я вось узгадваю пункт першы: “Усе
палітычныя рухі і партыі, якія ірвуцца да ўлады, забароненыя законам” і
так далей. Такая вось “канстытуцыя”.
Пасьля гэты чалавек напісаў прапанову да старшыні Савету міністраў Вячаслава
Францавіча Кебіча і прапанаваў сваю кандыдатуру ў якасьці віцэ-прэм’ера.
Ну як павінна паступіць сур’ёзная ўлада, якая атрымала такі ліст? Ня ведаю.
А вось як зрабілі гэта бюракраты з ураду. Яны накіравалаі гэты ліст да
нас, у мясцовую структуру ўлады, і загадалі: “Калі ласка, правядзіце сустрэчу
з гэтым чалавекам”. Амаль дакладна так было напісана.
Гэты ліст патрапіў да мяне на выкананьне, у той час старшыня была ў
адпачынку. Я з гэтым чалавекам меў ужо, можа, 20 сустрэчаў, ужо добра яго
ведаў. Думаю, што там, у выканаўчай уладзе, пажартавалі і напісаў ім такі
адказ. “На мой погляд, гэты чалавек гатовы да працы ў вашай уладзе і, калі
ласка, выклікайце яго на суразмову”.
Віктар Карніенка, Гомель
|
