|
У мяне Жулька, сабачка такі, ёсьць. Ён усіх ведае, і яго ўсе ведаюць. Гэты
Жулька ўвойдзе ў гісторыю, такі добры сабака, вялікія вочы. Гэта сапраўдны
такі шэры беларускі сабачка. Ён разумны такі.
І вось гэты сабачка жыве ў мяне дома і зараз. А я для яго пабудаваў
будку такую. У нас былі плякаты старыя, дык я адтуль выразаў: “Кожнаму
дастойнае жыцьцё”. І гэтая будка ў мяне абклееная фатаздымкамі такімі і
старымі грашыма, якія ў Беларусі былі – зайчыкамі. На знак разрухі беларускай,
я абклеіў гэтымі грашыма беларускімі. І вось гэтая будка стаіць дома.
Аднойчы, калі мне прыслалі позву, і міліцыянты зайшлі да мяне (Рудковіч
такі быў маёр, і яшчэ нейкі) і ўбачылі гэтую будку і кажуць: “Вось, вось
так жывуць бэнээфаўцы, у мяне няма дзе жонку пакласьці спаць, а ў яго будка
стаіць”.
Гэтая Жулька ў мяне і Зянона ведала, як у гасьцях у мяне быў, і Васіля
Быкава – неяк прыходзіў у госьці. Артур Вольскі, Дзягілева, Хашчавацкі…
Усе яны бачылі гэтую будку, бачылі сабачку, і вось новы 2000 год мы
сустрэлі разам з гэтай Жулькай.
Уладзімер Кармілкін
|
