|
У 1956 годзе ў горадзе Інта Комі АССР я быў датэрмінова разьняволены. Меў
тэрмін 25 год і 5 “па рагах” – так называлі там “з паражэньнем у правах”
– за СБМ, і там застаўся працаваць па вольным найме. Але на гэты раз ужо
электрасьлесарам.
Працу сваю ведаў дасканала, ад кіраўніцтва шахты кожны год атрымоўваў
пахвальныя граматы і грашовыя прэміі. Неўзабаве скончыў дзесяцігодку і
быў ужо на апошнім курсе індустрыяльнага тэхнікума, як раптам захварэў.
Прызналі ішэмічную хваробу сэрца з прыступамі стэнакардыі. Раілі пакінуць
шахту і працягнуць лячэньне ў санаторыі. І нічога тут дзіўнага – 18 год
нялёгкай працы ў шахце з недахопам чыстага паветра адбіліся на здароўі.
Кіраўніцтва шахты пайшло мне насустрач, далі мне 45 дзён адпачынку,
у прафкаме была пуцёўка на лячэньне ў Карлавых Варах за поўны кошт. Я тут
жа напісаў заяву на пуцёўку і стаў рыхтавацца да ад’езду. Але ня тут та
было. Выкліе да сябе ў кабінэт сакратар кампартыі таварыш Валуеў і кажа:
– Ты ўжо ў нас працуеш каля 10 год па найме, погляды на жыцьцё ў цябе
зьмяніліся, ты стаў нашым чалавекам. І было б добра, каб ты напісаў у нашую
гарадзкую газэту невялікі артыкул-пакаяньне пра свае юнацкія памылкі. Калі
сам ня зможаш напісаць, дапаможам. Толькі дай згоду.
– Не, – адказаў я, – здраднікам Радзімы не лічыў сябе ніколі.
– А ты яшчэ ў нас стаіш на чарзе на добраўпарадкаваную кватэру…
– А пры чым тут кватэра? – адказаў я.
Ні з чым вярнуўся дадому. Жонка бярэ адпачынак на працы, купілі квіткі
на цягнік да Кіславодзка і ад’ехалі. Вярнуўся на працу здаровы. З шахты
перайшоў працаваць на будоўлю. А кватэры так і не дачакаўся.
Мікола Канаш, Жлобін
|
