|
Людзі бывае пытаюцца, каму прысьвечаная песьня. Пра якую-небудзь песьню.
І звычайна ў мяне няма чаго адказаць. Таму што яны звычайна нікому не прызначаюцца,
яны неяк пішуцца, і ўсё тут.
Але ўсё ж ёсьць некалькі песень, якія маюць сваё прысьвячэньне. Гэта
даўняя гісторыя. Быў аднойчы мой дзень нараджэньня, даўно ўжо. Я трохі
вясёленькі ішоў дахаты, мяне там чакалі госьці, але мне перагарадзіў дарогу
сур’ёзны лівень. Трэба было некуды хавацца, і я схаваўся пад парасон дзяўчыны,
якая ішла побач. Пасьля дождж скончыўся, мы так не закрываючы парасонік
яшчэ троху пагаварылі, ну і пасьля гэтага пачалі пісацца песьні.
Была яшчэ адна сустрэча, праз некалькі месяцаў. Яна была ў лесе. Мы
сустрэліся ня ў лесе, мы прыехалі ў лес. Адышліся так далёка і, троху заблукаўшы,
убачылі, што неба падзялілася на дзьве паловы – чорную і сьветлую. Чорная
напаўзла і зьела сьветлую, і пад гэтым ліўнем мы ледзьве знайшлі тую машыну.
Мокрыя былі як цуцкі, песьні працягвалі пісацца.
Пасьля прайшло колькі гадоў – зноў сустрэча, зноў выпадковая. Зусім
ня дома, зусім у іншым горадзе, і ехаць нам дамоў адному і другому. Ехалі
мы, усю дарогу размаўлялі, але песьні не пісаліся пасьля гэтага. Мусіць
таму, што не было дажджу.
Вось такая гісторыя. Калі-небудзь я зьбяру гэтыя песенькі, складу зь
іх альбомчык і маю надзею, што нешта дапішу. А сёньня я паспрабаваў вам
за дзьве хвіліны выкласьці тое, што бывае нячаста і не забываецца ніколі.
Алесь Камоцкі
|
