|
Мой бацька, Юрчык Анатоль, працаваў настаўнікам матэматыкі і фізыкі ў вясковай
сярэдняй школе ў Берасьцейскай вобласьці. Ён быў вельмі добрым настаўнікам.
У сярэдзіне 80-х былі пададзеныя дакумэнты на прысваеньне яму званьня заслужанага
настаўніка БССР.
Бацька ня меў ніякіх адносінаў да партыйных шэрагаў, і хіба таму абкам
КПБ перад зацьверджаньнем паслаў свайго супрацоўніка на размову зь ім,
каб упэўніцца ў належных палітычных поглядах.
Тут трэба дадаць, што пад час польскай адміністрацыі бацька быў за савецкую
ўладу, слухаў савецкае радыё і цешыўся з посьпехаў СССР. Напярэдадні 1
траўня з 1937 па 1939 бацька ўначы вывешваў чырвоны сьцяг на тэлефонных
правадох непадалёк гміны. У часы нямецкай акупацыі бацька быў партызанскім
сувязным, хаваў партызан і іх сем’і. Аднойчы ён сьцягнуў з паліцэйскага
ўчастку вёскі адзіны кулямёт і перадаў яго партызанам. Быў выпадак, што
бацька з сябрамі перавез праз вёску пад выглядам п’янага параненага лётчыка
са зьбітага савецкага самалёту. Нашая сям’я яго вылечыла, і ён пайшоў у
партызаны. Усё гэта было адзначана ў дакумэнтах на званьне зхаслужанага
настаўніка.
Супрацоўнік абкаму найперш правёў размовы ў сельсавеце і школе. У нас
ў хаце завёў размову пра міжнародную палітыку КПСС і савецкага ўраду. Тут
усё было добра. Заставалася апошняе пытаньне адносна ўнутранай палітыкі
і гаспадараньня.
Характар у бацькі быў прамы, ён заўсёды казаў тое, у чым быў перакананы.
Гэтую ўнутраную палітыку і гаспадараньне ён бачыў на свае вочы, таму прама
адказаў, што КПСС і савецкі ўрад – гэта не гаспадары… Інструктар абкаму
спалохаўся, нічога не сказаў, ускочыў і пабег да сваёй машыны, нават пакінуўшы
ў нашай хаце капялюш.
Мэдаль заслужанага настаўніка майму бацьку не далі, і за абкамаўскім
капялюшам таксама ніхто не прыходзіў.
Яўгенія Юрчык, Менск
|
