|
Мяне завуць Сьветаяна Емельянава. Я хаджу ў другі клас. Мне 8 год.
Калі я яшчэ была маленькай, я ня ўмела размаўляць па-расейску. Першы
дзень, калі мне трэба было ісьці ў садок, я навучылася многім расейскім
словам, і калі мама прыйшла за мной, я папрасіла, каб яна мне дала “бацінкі”.
Мама на мяне вельмі зьдзіўлена паглядзела, а я ёй адказала: “Чаравічкі,
чаравічкі”. А калі мы ішлі дамоў, па дарозе я ёй сказала, што сёньня мне
паказалі маю “краватку”. Яна зноў паглядзела на мяне зьдзіўленымі вачыма,
а я зноў такі адказала, што гэта – ложак.
Калі бацька да мяне прыходзіў, я казала: “Папа, ідзі сюды”, а ён на
мяне не зьвяртаў увагі, бо думаў, што я пішу нешта.
Там у мяне была толькі адна добрая настаўніца. Яна была вельмі добрая,
яна таксама знала вельмі добра беларускую мову, і яна там са мной размаўляла
паціхоньку і вучыла мяне расейскай мове. Таму праз тры дні я ўжо навучылася
поўнасьцю гаварыць на расейскай мове.
Светаяна Емельянава, Менск
|
