|
Я памятаю, як у 90-м годзе, мабыць, зімовым вечарам мы з пяцігадовай дачкой
Сьветай хадзілі ў краму. Тады, як усе памятаюць, стаялі велічэзныя чэргі
па тое, што яшчэ заставалася на прылаўках.
У магазіне мы стаялі ў чарзе па малако. Вельмі-вельмі доўга. І чарга
была такая доўгая, і людзі сварыліся, і так было цяжка, і мне з маленькім
дзіцем таксама было цяжка. І вось, нарэшце, мы атрымалі гэтую запаветную
бутэльку малака і пайшлі дадому стомленыя, але шчасьлівыя. Калі так можна
сказаць – шчасьлівыя.
Прыйшлі дадому, я нешта рабіла на кухні, а дзіця было ў сваім пакоі.
Потым прыйшла, гляджу – дзіця нешта малюе. На аркушы паперы быў такі малюнак,
за які мне сёньня і ня сорамна, і аб ім хочацца гаварыць. Там была намаляваная
чарга – маленькія-маленькія чорныя чалавечкі, якія стаялі адно за адным,
і велічэзныя такія тры гандляркі. Ім былі намаляваныя чырвоныя вусны, завушніцы,
белыя калпакі.
Што тут скажаш? Толькі тое, што дзіця ўхапіла сэнс такой грамадзкай
зьявы, як чарга. Калі чалавек – нішто, а гандляркі – гэта ўсё. Такое было
нашае жыцьцё, такі быў наш час.
Людміла Гразнова
|
