|
Мы прыехалі на гастролі ў Гродна. Гэты былі мае першыя такія вялікія гастролі
ў Гродна. Ну і, вядома, шмат родных, людзей, зь якім я вычылася ў школе,
у культпрасьветвучылішчы… Адным словам, прыехалі мы на гастролі і прывезьлі
спэктакаль “Апошняя ахвяра” Астроўскага. Я грала Юлію Тузіну, Дульчына
граў наш знакаміты, раскошны, прыгожы Віця Тарасаў, Прыбыткава граў народны
артыст Савецкага Саюза Леанід Рыгоравіч Рахленка. А сытуацыя там такая.
Маладая ўдава, за ёй ухлёстывае адзін малады чалавек, ён становіцца
яе каханкам, і ён прайграе ўсе яе грошы, якія ёй муж-нябожчык пакінуў,
а яе кахае і вельмі апякае такі багаты чалавек – Прыбыткаў, яго граў Леанід
Рыгоравіч Рахленка. Я была вельмі прыгожа надзетая – агромністы чорны капялюш
з блёсткамі (я ніколі такога капялюша ня мела). Ну і мае родныя, бацька
з маці, першы раз прыйшлі ў тэатар, сядзелі ў “царскай ложы” у нашым старым
гродзенскім тэатры.
Публіка прымала мяне вельмі цёпла, скончыўся спэктакаль, мяне завалілі
кветкамі, я прыходжу дахаты ў такім цудоўным настроі, а бацька, як заўсёды,
сядзіць на покуці і п’е чай. Бярэмя кветак ў мяне, я кажу:
– Мама, ну як спэктакаль, спадабаўся?
Яна кажа:
– Маўчы, маўчы.
Кажу:
– А што такое, не спадабаўся спэктакаль?
Матка кажа:
– Маўчы, кажу.
Тут бацька адстаўляе чай і кажа:
– А што там магло спадабацца. Цалюткая заля людзей, знаёмыя, родныя,
бліжнія, усе цябе ведаюць, а ты як дурная ходзіш па сцэне, усе цябе падманваюць,
гэты прайдзісьвет, карцёжнік усё прайграў, усе грошы твае. А ты ходзіш
па сцэне, нічога ня бачыш. Усе людзі сьмяюцца – перад старым чалавекам
кленчыш, каб ён табе грошы пазычыў, каб гэтага выкупіць зь ямы даўгавой.
Лілечка, я жыцьцё пражыў – я капейкі ніўкога не пазычыў, а ты перад усімі
людзьмі кленчыш перад старым чалавекам… Цьфу! Век я ня быў у гэтым тэатры
і век ня буду.
І сапраўды мой бацька ніколі ня жыў на чужыя грошы – ён сказаў праўду.
І сапраўды гэты быў яго першы і апошн візыт у тэатар.
Лілія Давідовіч, Менск
|
