Галасы стагодзьдзя
Мінулы век у памяці сучасьнікаў

Ну а самы мой першы вопыт запісу фальклёры быў ня вельмі ўдалы. Ён адбыўся, калі я скончыла першы курс. Я вучылася на гістарычным факультэце ўнівэрсытэта, і якраз на першым курсе мы ўжо здавалі такую дысцыпліну, як этнаграфія – яна займалася вывучэньнем матэрыяльнай і духоўнай культуры народу.

Пасьля першага курсу, пасьля іспытаў я вырашыла запісаць фальклёр, сьпевы ад маёй бабці. Трэба сказаць, што мая бабка была вельмі сьпеўная кабета, у яе быў вельмі добры, проста шыкоўны голас. Яна ведала шмат песьняў. І вось мы з бацькам разам (гэта была ягоная маці) паехалі пад Ліду ў вёску, каб запісаць песьні. Запісалі недзе адну ці дзьве песьні, як прыйшла яе малодшая сястра Антаніна. Яны селі ўдвох, і першая ж песьня, якую яны сталі ўзгадваць разам, – яна называлася “Там, дзе Кася валы пася” – адразу з ёй сталі нейкія дзіўныя рэчы адбывацца. Яны пачынаюць гаварыць пра Касю, пра валоў, і раптам выскокваюць нейкія галубы, а валы зьнікаюць, толькі пачынаюць згадваць пра галубоў, і раптам зьяўляюцца нейкія рыбкі. І вось яны гэтую песьню круцяць, верцяць, і ўсё ня могуць згадаць. Круцілі-вярцелі яны гэтую песьню можа гадзіну, калі ня болей. Усе стаміліся, сёстры страшна перасварыліся паміж сабой, і ўрэшце мая бабка ня вытрымала і на Антаніну закрычала:

– Ды дзе ж тая Кася валы пася?

І Антаніна махнула рукой і сказала:

– А халера яе ведае.

І так вось закончылася гэтая гісторыя, нічога я больш не запісала. Застаўся толькі прыемны ўспамін пра маю бабку, пра яе сястру Антаніну, пра няўдалую такую спробу запісу песьні:

Там дзе Кася
Валы пася,
Там дзе Кася
Валы пася
Села Кася прыдрамала,
Села Кася прыдрамала
Стада валоў пацярала.

Ірына Бобер, Менск