Галасы стагодзьдзя
Мінулы век у памяці сучасьнікаў

Мы, тады яшчэ студэнты, мала ведалі і чулі пра Забэйду-Суміцкага, і нам неяк на лекцыі абвесьціў Іван Навуменка, што быў такі мастак песьні. Ён расказваў нам, што гэта славуты беларускі сьпявак, якога так любілі за цудоўнае выкананьне беларускіх песьняў.

І раптам мы пачулі, што сам Забэйда-Суміцкі прыяжджае ў Менск. І аднойчы, ідучы ва ўнівэрсытэт, я сустрэў групу студэнтаў з малодшых курсаў, якія паведамілі: Забэйда дае канцэрт. Але дзе, мы ня ведалі. У Тэатры Янкі Купалы – няма, кажуць, мусіць, ў філярмоніі. Але мы ня былі б студэнтамі, калі б не знайшлі. І знайшлі мы Забэйду ў кансэрваторыі.

Слухаючы яго песьні, непасрэдную, шчырую беларускую гаворку-споведзь – ён сам вёў канцэрты, не дазваляў нікому; ён расказваў пра сябе, пра песьню – мы трапілі ў палон яго песьні.

Ён адразу быў паехаў па Беларусі, і мы з нецярплівасьцю чакалі ягонага вяртаньня і новага канцэрту.

У той час мы былі ў Ракаве ў нашага лепшага сябра, у Славы Рагойшы, назьбіралі ў жытнім полі снапок валошак, прывезьлі ў Менск, перавязалі вышываным паяском. Потым мы, трое хлопцаў – я, Рагойша ды Пашкевіч – паднесьлі Забэйду гэтыя кветкі ды фатаграфію, якая была зробленая ў кансэрваторыі падчас першага канцэрту.

Ёсьць у маім архіве паштоўка, якую я атрымаў 8.1.64 г., дзе ён шчыра дзякуе за віншаваньні, фатаграфіі, жадае нам многа-многа шчасьця ў новым, 1964 годзе, і вельмі будзе рады, калі сустрэнецца з намі на Радзіме.

Леанід Акаловіч